ڳـوڙهـا
منهنجا نظم ٿورئي آهن؟
هي ته زندگي جي ڏک ڀري وارتا آهن
منهنجي اندر جا ڳوڙها آهن
درد جا سڏڪا ۽ اونداهيءَ ۾ ڊڪندڙ
خواب آهن!
مان سُمهان ٿو ته ننڊ روئي ٿي پوي!
مان جاڳان ٿو ته
ڄڻ ڪو حيات جا زخمي پَر پٽي رهيو هُجي،
منهجي بستري جا گُهنج،
وهاڻي جي ڇِوَ، ڪمري ۾ رکيل گلدان
۽ روشندان مان ايندڙ سج جا ڪرڻا،
رومانس جي رنگن ۾ اوتيل منهنجو سِڪڻو روح،
سڀ زخمي ٿي
مونسان گڏ روئي روئي مونکان پُڇن ٿا
هر ۾ وهندڙ ڏاندن جيان
هي عورتون زمينن تي ڪم ڇوٿيون ڪن؟
۽ هي مرد
هوٽلن جون بئنچون ڀَڃي رات جو
زالن جا ڳوڙها اُگهڻ ۽ ٻارن جي بکئي پيٽ
۽ انگ اگهاڙي بدن ڏانهن ڏسڻ بدران
کير جو وٽو پي ڪيئن ٿا
سڪون جي ننڊ سمهي پون؟