مٺيءَ جي رات
مان ٿڪ ڀڃڻ لاءِ
ڀٽن تي اڏيل شهر ڀرسان
ٿڌي هوا ۾،
بنا ڪنهن ڊپ جي اکيون بند ڪري
ڪيئي راتيون واريءَ تي ليٽي
ريڊيو حيدرآباد، مٺي ۽ آڪاشواڻيءَ تان
سُر ۽ سنگيت جو لطف ماڻي
اَسر ويل گهر موٽندو هئس!
بندوق جو ٺڪاءُ
مون توڙي منهنجن ٻارن
اڳ ۾ ڪڏهن ٻُڌو ئي ڪونه هو!
ها البته
شادي،ڏياري يا ڪنهن ٻئي خاص ڏڻ تي
ميڻ بتين جي روشني
۽ ڦٽاڪن جي شور ۾
ڪي گهڙيون گذاريون هوندم!
امان چوندي هئي
اڳي قتل جو ٻُڌبو هو ته
سڄي تر ۾ حراس ڦهلجي ويندو هو!
گهرن ۾ دانگي نه چڙهندي هئي!
ٻارن کي گهرن مان
ٻاهر نڪرڻ نه ڏبو هو!
پر هاڻي
دردُ ڀِٽن ۾ به ڪاهي پيو آهي!
جڏهن کان وڻن ۾ واڍي پئي آهي!
بارش وسڻ ۽ مورن نچڻ
ڇڏي ڏنو آهي!
تڏهن کان ماڻهن جي مَن مان
محبت به لڏي وئي آهي!
هي ڪي ٻه لاش ناهن
جن کي چِتا تي چاڙهيو پيو وڃي!
هي امن جي تصور کي
اڱرن جي پيٽ ۾ وجهي
ڀِٽَ ڀرسان
رات جو پُرسڪون ننڊ ڪندڙ
پکين جي آکيرن ۾
ٽانڊا وجهڻ جي رسم وڌي پئي وڃي!
هي رڳو آکيرا ۽
کنڀ ٿوروئي ساڙيا پيا وڃن!
پر پکين ۽ سندن ٻچڙن جي
اگهاڙن سينن کي پچائي
بند پيل بوتل کولي
مٺيءَ جي ماڪ ڀنل
صبح جي لڙڪن سان
هٿ ڌوتا پيا وڃن!
منهنجي زال ته هاڻي چاڪليٽ وٺڻ لاءِ به
ٻارن کي دڪان تي وڃڻ نٿي ڏئي!
سگريٽ ختم ٿي ويا آهن،
دير تائين کليل ڪئبن
سج لھڻ سان ئي بند ڪري
’ڌرمون‘ سَوڙ ويڙهي وڃي سُتو آهي!
وسڪي پي دوستن سان گڏ
ڪڙهائي کائڻ جو ڪيترو نه مزو هوندو هو!
هوٽلن جا بيرا،ماڻهن جا ٽهڪ،
صندل توڙي تُول وهاڻا
سڀ ڄڻ ته سرد لاش لڳنداهجن هاڻي!
’صادق فقير‘ جي سُرن سان گڏ رقص ڪندڙ
مٺيءَ جي رات
توکي شايد ڪا نظر لڳي وئي آهي!
تنهنجون گهٽيون گيتن بدران
معصوم رت سان پيون وهنجن!
]ٻن معصوم سنڌ واسين جي قتل بعد لکيل[