ٻيهر روئڻ نٿو چاهيان
__________________
ٻارن واري ٿئيٽر مان
سهڻي سڀاءُ وارو ٽيڪنيشن ڇوڪرو
خوشي خوشي مان واپسيءَ تي
ڪو گيت گنگنائيندي چوڻ لڳو سائين
ٻاهرواهه جو ڪڪر پيا وسن!
نرسنگ هاسٽل جون سڀئي ڇوڪريون
بارش جي ڪَڻ ڪَڻ تي
تيز هوا سان گڏ رقص ڪري رهيون آهن!
مان به برسات جي پاڻيءَ سان
پاڻ کي وهنجاري هتي پهتو آهيان!
اوهان کي به ته بارش ڏاڍي وڻندي آهي نه!
مان کيس چتائي ڏٺو
هو پنهنجي ڳالھه جاري رکندي چوڻ لڳو
برسات ٻاهر ڄڻ ڪو درد وسائي رهي آهي.
سائين ڪو نئون نظم ته ٻڌايو!
مان کيس ڪيئن ٻڌايان ته
ڇهن ڪلاڪن جي ڊگهي جدوجهد کانپوء به
مان ڇويهن سالن جي
سانوري عورت کي بچائڻ بجاءِ
لاش ٻاهر ايمبولنس ۾ روانو ڪري
پنهنجي آفيس ۾ ايترو رنو آهيان
جو منهنجن نظمن جا
سڀئي ڳوڙها ايمبولنس جا سائرن چورائي
روڊ ڏانهن روانا ٿيندي ئي
ڪڪر ڪڪر ٿي وسڻ لڳا آهن!
مان وري روئڻ شروع ڪيو ته
هو مونکي ٻانهن مان وٺي،
آٽو ڪليو واري گئلري مان
بارش وسڻ جا رنگ ۽
ڪڪرن جون ڊوڙون ڏيکاريندي
پُڇڻ لڳو
بارش جي آواز ۾
رومانس ۽ درد جي اسرار جا
احساساتي رنگ اوهان کي ڇو وڻندا آهن؟
مون اوهان جي نظمن ۾
اهي سڀ رنگ بار بارڏٺا آهن،
مان ٻيهر روئي پيس،
هُن کي رت ملي ها ته هوءَ بچي پوي ها،
هوءَ ڳوٺاڻي دائيءَ وٽ
ڪوشش ڪرائڻ بدران
سڌو هِتي اچي ها تڏهن به بَچي پوي ها!
منهنجو من بارش جيان وسڻ لڳو!
۽ هو منهنجا ڳوڙها اُگهندي چوڻ لڳو
سائين جلدي ڪيو
چون ٿا هڪ ٻيو به اهڙو ئي مريض آيو آهي!
مان آپريشن ٿيٽر ڏانهن ڊوڙڻ لڳس
آڪسيجن ختم ٿي وئي آ!
هيماسل جي ٿيلهي به ڪانهي!
ڪئنولا ننڍي بور وارو پيل آ!
ائڊرينلين جو مدو پورو ٿي ويو آ!
آپريشن ٿئيٽر جي ڇت بارش جي پاڻيءَ سان
ٽمڻ لڳي ٿي!
مان روئڻ بجاءِ
پنهنجي ڪم سان لڳي وڃان ٿو
هاڻي مان ٻيهر روئڻ نٿو چاهيان!
مان ايمبولنس جي سائرن کي
ٻيهر ٻڌڻ ئي نٿو چاهيان!
ڇو ته مُنهنجي شهيد ڀاءُ جو لاش به
اهائي ايمبولنس کڻي آئي هئي!
اَمان چوندي هئي ته
اُن ڏانئڻ جو پير شل خيري به
ڪنهن ڳوٺ ۾ نه پوي!