لُڙڪ پي نٿو سگھان
بارش ۾ نچڻ جو
مزو ئي پنهنجو آ
وڻن جي پَنن تي
برسات جي ڪَڻين کي
ڪِرندو ڏسي
جهوپڙيءَ ۾ ويٺل ڇوڪريءَ
ڀَر ۾ ويٺل ڇوڪريءَ کي
چُمي ڏئي اکيون ٻوٽي ڇڏيون!
پيار جو هي انداز
توکي به ته
وڻندو هو نه!
کنوڻ کي کنوندو ڏسي
ڪراڙي ماڻهوءَ جي اکين مان
ڳوڙها ڪري پيا!
هِن کي پنهنجي زال
ياد اچي وئي!
جيڪا وئي ته پهاڙن تي
ٻڪريون چارڻ هئي
پر سندس جسم کي
کنوڻ ساڙي ڇڏيو هو!
ڊاک جي وَل جي ڀاڪر مان
هيٺ ڪرندڙ
برسات جي پاڻيءَ
۽ ٿڌڙي هوا ۾
گلن کي لڏندو ڏسي
منهنجي دل به ڄڻ ته
نچڻ شروع ڪيو آهي
تون نه ايندينءَ ته
منهنجي دل به ڪنهن
ڪبوتر جيان
اجهو ٿي
اڏري تو وٽ پهچي
تون ڇا ي سمجهين
مان توکي
وساري ويٺو هوندس
بارش جي وسڪاري
۽ وڻندڙ آواز ۾
مُحبت ڪندڙ
جوڙي جي چمي،
پوڙهي ماڻهوءَ جي
اکين جو انتظار،
گلن جو هوا ۾ لڏڻ،
هي سڀ تنهنجي
حُسن جو جلوو ته آهي
تو پاڻ ئي ته چيو هو
ياد جي هندوري ۾
پاڻ سدائين
گڏ لڏندا رهنداسين
مان ساڳئي انب هيٺان
آلي ٽُئيءَ تي ويهي
نظم لکي رهيو آهيان،
منهنجو خير آ
منهنجي نظم سان گڏ
ڊائريءَ جا ورق به
پُسي رهيا آهن،
مونکي خبر ناهي
هي بارش جو پاڻي آهي
يا
مان پاڻ ٿو روئان،
توکي ته خبر آ
بادل،پکي ۽ منهنجي دل
گڏبا آهن ته
منهنجي
من جي موسم ڪجھه
اهڙي ئي ٿي ويندي آهي،
بس هاڻي
پاڻ کي جلدي ملڻ کپي
مان ايترا گهڻا
لڙڪ پي نٿو سگهان.