ڏک جي ڪهاڻي
_____________________
ڪالهه شاگردياڻين جو هڪ پُراڻو
گروپ ملي ويو.
جن سان گڏجي ڄڻ حيات جا
نوان رنگ ميڙبا هئا
ماضيءَ جيان
ڪينٽين ۾ چاءِ،برگر،سموسن جوآرڊر ڏئي
ڳالهين جون ڳنڍيون کوليوسين!
هن ڀيري سندن گفتگو جو موضوع
بلڪل مَٽيل هو
نه چيگم هئا نه چاڪليٽ!
فيسبوڪ ۽
نين موويز جي ذڪر کان خالي
هُو هڪ اهڙو سوالي پيپر کولي ويٺيون!
جنهن جي هر سوال ۾
درد هو، ڊڄ هو، ڀئو هو، ڪروڌ ۽ احتجاج هُيو!!
هڪ چيو پئي يار
سوشل ميڊيا ته رت سُڪائي ڇڏيو آهي!
رات ادا جي فون آئي
چوي پيو گهڻو ٿيو پڙهائي اڌ ۾ ڇڏي
واپس موٽي آ!!
ٻي چوڻ لڳي چري آن ڇا! متان واپس وئي آن!
سڀڪجھه پاڻ تي آ
پاڻ کي ته ڪنهن ڪجھه ناهي چيو!
ٻي چوڻ لڳي سچ ٿي چوين
پر جي ڪو چوي به ها ته
اهڙيون ست سُريون ٻڌايانس ها جو
وڃي ڏيھه کي ڏس ڏئي ها!
ٽين مونسان مخاطب ٿيندي چوڻ لڳي
۽ هي معاملو
ڪنهن هڪ اداري جو آ!
ڪلھه مون هڪ انٽرنيشنل نيوز پيپر پئي پڙهي
ڀر پاسي جي ملڪن ۾ به اهڙا واقعا ٿيندا رهن ٿا
پوءِ ڇا ڇوڪرين پڙهڻ ڇڏي ڏنو آ؟
هو سڀ ان ڳالھه تي متفق هيون ته
هڪ اڌ واقعي جي ڪري
جيڪو هر حال ۾ ٿيڻ به نه گهرجي
پر هڪ اهڙي شخصي رويئي جي ڪري
هي سڀ ڀوڳيون پيا
جيڪو نالي جو اُستاد ته آهي
پر استاد آهي ڪونه!
هو چون پيون
ڪيڏي نه ڏک جي ڪهاڻي آ هي
جنهن جي ڪري
اُستاد جي عظمت تي سوال اُٿياآهن!
نياڻين جي تعليم تي اثر پيو آهي!
اداري جي وقار کي ڇيهو رسيو آهي!
هن قسم جي واقعن جو ورجاءُ
نه ٿيڻ گهرجي!
اسان کي بولڊ ڪردار ادا ڪرڻو پوندو!
انتظاميا توڙي استادن کي
اکيون کولڻيون پونديون
والدين کي ادارن کان لاتعلقيءَ وارو رويو
ختم ڪرڻو پوندو!
مون سندن ڳالهيون ٻڌي سوچيو پئي
هي چنچل ڇوڪريون
جن جي حيات جا موضوع
ڪلاس روم، سبجيڪٽ، نيون موويز
ڄامشوري جي شام،المنظر جا رنگ
۽ مستقبل جي
حُسناڪ خوابن جهڙا روشن هئا
هو اڄ هيئن ڇو پيون سوچن!