مان ۽ مُنهنجي ڪلاس فيلو
مان ۽ منهنجي ڪلاس فيلو
روز ڪنهن نه ڪنهن موضوع تي،
فون ڪال،واٽس اپ،ميسج يا ميسينجر تي
دير دير تائين ڪچهري ڪندا رهندا آهيون،
منهنجي زال منهن تي چادر وجهي
لڳاتار روئيندي رهي آهي!
اڳ ۾ مونکي اها خبرئي نه هئي
پر ٻن راتين کان وهاڻي جي ڇوَ
۽ هُن جي پوتيءَ جي ڪنڊ
آلي ٿيل مون تڏهن ڏٺي
جڏهن هوءَ منهنجي ڳالهين تي
مونسان ننڊ ۾ جهيڙو ڪندي روئي رهي هئي!
هُن کي منهنجي پراڻي ڊائري
زهر لڳندي هوندي،
ڇو ته مان جڏهن يورپ ويو هئس ته
هن جا ئي صحي ٿيل چيڪ بڪ
اُن ئي بئگ ۾ رکيل ها
جن ۾ پراڻي ڊائري
۽ ڪجھه تازيون تصويرون به رکيل هيون!
هن آرام سان پڙهي
مونڏانهن منهنجي سنگتياڻيءَ جا لکيل جملا
”پيار خدا جي خزاني جي دل جو آواز آهي.“
ورجائيندي
واپس ايندي ئي مونسان
پنهنجي پيار جو نئين نموني اظهار ڪندي
اکين تي چمي ڏئي روئڻ شروع ڪيو هو.
چئن ٻارن جي ماءُ
جيڪا منهنجي ماسات به آهي ته زال به آهي،
هوءَ منهنجي امان جي مونکي ڏنل
آخري نشاني آهي
هوءَ مونسان گڏ منهنجي شاعري جي هر بند ۾
پاڻ کي ڳوليندي ڪراڙي ٿي رهي آهي!
مان سوچيان ٿو
منهنجي نظمن جي ڪنهن مجموعي جو مهاڳ
هوءَ پاڻ لکي !
ڏسان ته هڪ شاعر سان گذارڻ جو
تجربو هن کي ڪيئن لڳو!
۽ ها مان هي سمورا نظم هن کي ارپي کيس نئين پيارجو اهڙو اظهارڪندس جو
سموريون زالون
پنهنجن شاعر مڙسن سان
دل کولي ڳالهائي۽ ڳوڙها ڳاڙي سگهن.