مان به ڪو شاعر آهيان؟
___________________
هنن کي هاڻي خبر پئي آهي ته
مان به ڪو شاعر آهيان!
ٻه چار نظم پڙهڻ کانپوءِ
هُنن مونکي پڙهڻ ڇڏي ڏنو آهي!
مشاعرن ۾ به مونکي سڏرائڻ
کان روڪڻ جا بهانا پيا ڳولجن!
مان سوچيان پيو
ادب ۾ جاگير جو تصور
ڪيترو پراڻو آ؟
اُن سوال جو جواب
’تاج بلوچ‘ جهڙو کرو شاعرئي
دل سان ڏئي سگهي ٿو!
انتها پسندي
’چيزل‘ جي آڳنڌ تائين ماڻهو مارڻ ئي آهي
يا احساسن جي اُڇل کي
قيد جي ڪڙن ۾ قابو ڪرڻ به
انتها پسندي آهي؟
هوءَ ڪوڙي ڪرپشن ڪيس ۾ ڦاٿل ماسترياڻي
عياش آفيسر جي خواهش کي ٿُڪ هڻڻ سبب
درد سان وڙهندي وڙهندي
۽ پنهنجن اکين سان جهيڙو ڪندي،
کين پرچائي رهي آهي ته
ٿورڙي ننڊ پاڻ به ڪيو
۽ ڪجهه مونکي به ننڊ ڪرڻ ڏيو!
هو چون ٿا مان اهڙا نظم ڇوٿو لکان
جن ۾ اُگهاڙيون تصويرون آهن،
جيڪي اهم سرڪاري بنگلن جي
باٿ رومن ۾ ٽنگيل آهن!
هو چون ٿا
اسپتالن جي آپريشن ٿيٽر جا راز
حويليءَ جي رازن جهڙا مقدس آهن
اهي پڌرا نه ڪيان!
هو اهو به چون ٿا ته
اديب، سياسي، سماجي تنظيمن جا اڳواڻ
ڪارڪنن جا پيءُ ٿيندا آهن
سندن سرڪاري مراعتن۽ڪرتوتن بابت
ڪجھه به نه لکان!
پر مان چوان ٿو
منهجو جلد هڪ شاعريءَ جو مجموعو اچي،
جنهن جو نالو ئي هجي
”اگهاڙا نظم“
انهن نظمن کي ڪا به سرڪاري ڊريس
پھريل نه هجي،
ڪنهن به نظم تي
ماسڪ پاتل نه هجي
۽ منهنجي ٽهيءَ جا شاعر
منهنجا نظم هڪٻئي سان شيئر ڪندي
چوندا رهن
يار هي نظم ته پڙهي ڏسو!