سوڳ جهڙو لقاءُ
_______________
گهڻا ڏينهن اڳ ڪنهن
پرڏيهي شاعره کي پڙهيم پئي
هن لکيو آهي ته
”ڪجھه ماڻهن سان
ويجهڙائپ وارورشتو جڙڻ کانپوءِ
ايئن لڳندو آهي
ڄڻ اُنهن جي جذبات ۽ احساسن جو ٻيو گهر
اسان جي ڇاتي ئي هجي.“
مان اهو نظم ياد ڪندي ڪندي نيٽ تي
جذبات، سونهن ۽ رشتن جي تعلق بابت
ڪيترائي مضمون ۽ شعر ڳوليندو رهيس!
هر جاءِ تي ان شاعره جي
مختصر نظم جا عڪس نظر پي آيا!
پوءِ مون سوچيو اهو سچ ته آهي
شاعرن جون ڇاتيون به
سونهن، پيار، درد ۽ سُندرتا جو
اهڙو پِڙ هونديون آهن
جتي شاعراڻيون ڪيفيتون
ڏک ۽ خوشيءَ جا مختلف ويس اوڍي
احساسن جي وشال ڪائنات جي
دلربا۽ دلفريب رنگن کي
نئون نئون جنم ڏين ٿيون!
مان پنهجي اندر جو جائزو ورتو
ڀيڻ جي ڄمڻ جي خوشي،
ڀاءُ جي شهادت کانپوءِ
امان جي اکين جي روشنيءَ جو رُسي وڃڻ!
بابا جي اوچتي خاموشي،
ڀُوري مينهن جو مري وڃڻ،
واھ جي ڪپ تان ٽارين جو ڪپجڻ،
پاڙيسريءَ جي
اڪيلي پٽ جو ڀُنگ لاءِ اغوا ٿيڻ،
ڳوٺ واري ڍنڍ تان
بندوقن جي لڳاتار ٺڪاون کانپوءِ
پکين جو مرڻ ۽ ٽهي وڃڻ،
اسڪولن مان ماءُ ٻوليءَ جولڏي وڃڻ،
پوسٽ گريجوئيشن واري عرصي دوران
پرڏيهي ڇوڪريءَ سان
سياري جي سرد ۽ ڊگهين راتين ۾
پيار جون ڳالهيون ڪندي ڪندي
ناراض ٿيڻ ۽ روئي پوڻ!
رات جي آخري فلائيٽ ۾
سندس وطن واپسي!
۽ کيس پرچائڻ لاءِ مون پاران
پرڏيھه وڃڻ جي تياري!
۽ ويزا جي رد ٿيڻ جهڙا ڪيترائي
لڙڪ، درد ۽ قصا
منهنجي ڇاتيءَ جي جَڏي ڀت ٽپندي
مونکي ماريندا ۽ جيئاريندا رهيا آهن!
هي سياري جي راتين ۽ اوجاڳن جهڙا
نظم
جيڪي نوجوان عاشقن جي اکين کي
اُجاريندا ۽ روئاريندا رهن ٿا
ايئن لڳي ٿو ڄڻ
اڌ صديءَ کان منهنجي ڇاتيءَ جي آڳر ۾
کير پيئندي پيئندي وڏا ٿيا هُجن،
تڏهن ته نئين نسل جي
اکين کي سوجهري ڏيڻ جهڙو مرتبو ماڻڻ جي
ڪجھه وڃي ويجهڙو محسوس ٿا ٿين!