درد ڪنهن ڪنهن جي نصيب ۾ ايندو آ
رات هاسٽل جي مُک دروازي تي
هڪ ڇوڪرو مليو
پنهنجي ڪلاس فيلو جو
فوٽو ڏيکاري
چوڻ لڳو، هوءَ سندن
ڪلاس ٽيچر کي به وڻندي آهي،
مون چيو ته ڇا ٿيو؟
وڻڻ وارو عمل
خود هڪ اُتساهڪ رويو ته آهي!
هو ڏکارو ٿيندي چوڻ لڳو
وڻڻ وڏو ’سجيڪٽ‘ ناهي شايد
پر اسان ته جڏهن جڏهن به گڏياسين ڄڻ ته زندگيءَ کي
نئين معنيٰ ملڻ لڳندي آهي!
مون کيس چيو
وڻڻ، وڇڙڻ ۽ ملڻ جي مضمون کي
جدا به ڪري سگهجي ٿو ڇا؟
منهنجي هڪ دوست کي
هڪ ڊاڪٽرياڻي ڏاڍي وڻندي هئي
۽ ماسترياڻيءَ کي
هڪ پٽيوالو وڻندو آهي!
پر پٽيوالي کي وري
پنهنجي زال سان دل آهي!
ٿورڙي خاموشيءَ بعد چوڻ لڳو
وڻڻ جي ڌار موسم هوندي
۽ملڻ توڙي وڇڙڻ جا
سبب ۽ بهانا الڳ ٿيندا هوندا!
مان کيس ڪو جواب ڏيڻ بدران
تڪڙو موڪلائي
هڪ دعوت ۾ اچي پهتس
آڌي رات تائين
ٽيچرس ڪلب ۾
راڳ جي محفل هلندي رهي،
ڪي وڇوڙي جا گيت ٻُڌڻ پيا چاهين
ته ڪنهن وري
گڏجڻ جا ٻول ٻڌڻ پئي چاهيا!
مونکي وري به
وڻڻ،نه وڻڻ ۽ ڇڄڻ جي
مفهوم ماريو پئي!
سوچيان پيو
اکيون رنگ پسن ٿيون
دليون مائلتا جي سَند ماڻي
ڪڏهن ٽُٽن ٿيون
ته ڪڏهن ڳنڍجن ٿيون!
محبت جو هڪ الڳ رُتبو آهي
محبت عمر،عهدي ۽
اسٽيٽس جي محتاج ناهي ٿيندي،
آرزو ڪير به ڪري سگهي ٿو
اُميد جي مينديءَ لاءِ
هر هٿ آتو هوندو آهي،
۽ درد وري ڪنهن ڪنهن جي
نصيب ۾ ايندو آهي!
ڳوڙهن بنان اکيون
۽محبت بنان دل
ڄڻ ته هاسٽل جي گونگي ديوار آهي!
فنڪار ڳائيندو رهيو ۽
مُنهنجي دل پنهنجي
اُن ڪلاس فيلو کي
ياد ڪندي روئڻ لڳي
جيڪا آخري ڀيرو
نومبر جي پڇاڙڪين تاريخن ۾
ڪينجهر تي ٻيڙيءَ ۾
لڳاتار روئندي،
درياءَ جي پاڇاڙ تائين
مونکي سمجهائيندي رهي ته
توڙي جو پاڻ هڪٻئي کي
ڏاڍا وڻندا آهيون- پر
اُتر ۽ لاڙ جي جي مُند جيان
پنهنجو ملڻ به شايد
ٻيهر مشڪل ٿئي!
مان اڄ به اُتان جي دوستن کان لڪي لڪي
چنڊ رات جو
ٻيڙيءَ ۾ ويهي روئندو به آهيان،
۽ ڪلاس فيلو کي سڏيندو به آهيان!
۽ ٻيڙيءَ وارو مُھاڻو
مونکي پرچائيندي پرچائيندي
پنهنجي محبوبا جي ياد ۾
مونسان گڏ پاڻ به روئڻ لڳندو آهي!