ڪرائيسز آف لائيف
_________________
منهنجو ننڍڙو پٽ
ريموٽ جي بٽڻ کي تڪڙو تڪڙو دٻائيندي
ڪو اهڙو چئنل ڳولي رهيو هو
جنهن ۾
گل هجن،پوپٽ هجن،ڀنڀوريون هجن
۽ هلڪي بارش وسندي هجي!
منهنجي وڏي ڌيءُ
هڪ انگريزي ناول
”دي ڪرائيسز آف لائيف“
پڙهندي پنهنجي چهري جو پگهر
ٽشو پيپر سان صاف ڪندي
شيشي جي گلاس مان
بار بار ڍُڪ ڍُڪ پاڻي جو پيئندي
شايد ناول جي ڀوڳنا جهڙي
ڪيفيت مان گذري رهي هئي،
منهنجي ننڍي ڌيءُ
اسڪول جو هوم ورڪ ڪندي
ڪتابن سان گفتگوءَ ۾
اهڙي ته مصروف هئي
ڄڻ هن جي پوري ڪائنات جا
رانديڪا ۽ چنچلتائون
هن سان گڏ ويٺا هجن.
مان ۽ منهنجي زال
نئين ٺهندڙ گهر جي ڪمرن جي سجاوٽ
فرنيچر،گلوب،
باغيچي لاءِ ٻوٽن ۽ گلن جي قسمن جي
چونڊ بابت
ڊزائينر ۽ مالهيءَ پاران موڪليل
ڊزائين ۽ صلاحن تي غور ڪندي
ساڳي صفحي تي ويهي
نوڪريءَکان اڳ ۽ نوڪري کانپوءِ،
شادي کان اڳ ۽ شادي کانپوءِ واري زندگي،
پاڙيوارن جي گهر،ڪمرن جي سجاوٽ ۽
اڏاوت جي خوبين،خامين تي ڳالهائيندي
پنهنجي ڌُن ۾ محو هئاسين.
مُنهنجو ننڍڙو پٽ گلن،پوپٽن
۽ڀنڀورين وارو چئنل ڳولي
اسان کي گڏيل ڀاڪر پائيندي
چوڻ لڳو
اچو ته بارش ۾ ڀِڄڻ،پوپٽن کي پڪڙڻ
۽ ڀنڀورين سان ڊوڙڻ جو مزو وٺون.
منهنجي ننڍڙي ڌيءَ چوڻ لڳي
منهنجو هوم ورڪ ڏسو
سڀاڻي منهنجي ٽيسٽ آ
مونکي پوزيشن کڻڻي آ،
۽ وڏي ڌيءُ چوڻ لڳي
ناول جا هي جملا ته ٻڌو بابا
لڳي ٿو ليکڪ ڄڻ پاڻ باھ ۾ سڙڻ بعد
اسپتال جي بستري تان ويهي
سڀ ڪجهه لکيو آ.
سندس هر لفظ سڏڪي رهيوآهي!
منهنجو وڏو پُٽ
راند اڌ ۾ ڇڏي سهڪندو سهڪندو
صوفي تي ڪرندي چوڻ لڳو
شهر جي وچ بازار ۾
گولين جي برسات وسائيندي
ٻن موٽرسوار دهشتگردن
ڪيترائي ماڻهو ماري وڌاآهن.
منهنجي پُٽ جي هٿ مان ريموٽ ،
وڏي ڌيءُ جي هٿ مان ناول
۽ اسان جي هٿ مان باغيچي ۽ ڪمرن جي ڊزائين وارا پنا ڪري پيا!
اسان سرڪاري اسپتال جي
ايمرجنسي وارڊ ڏانهن ڊوڙندي پهتاسين!
صحافين جي رش،
ڪئميرائن جون فليشون،
مون ڏٺواڌڙوٽ عمر وارا ٻه زخمي
جيڪي شايد تازو تازو
ڪنهن باغ ۾ ڪم ڪري شهر مان ڀاڄي
يا پنهنجن ٻارن لاء رانديڪا وٺڻ آياهوندا
اُنهن مان
هڪ جي سيني تي ڪنهن پوپٽ جا زخمي پر
۽ مري ويل عورت جا اڌ سڙيل وار
۽ بچيل وارن ۾
ڦاٿل گلن جي پنکڙين جي سڙڻ جي
ڪافورجهڙي بُوءِ
منهنجي ساھ کي ويتر سوڙهوڪري رهي هئي!
منهنجو مَن پوپٽن جي اُڏرڻ
ڀنڀورين جي ڦيرن،گلن جي ٽڙڻ
۽ مُرجهائجڻ کان وٺي
زندگيءَ جي تحرڪ،رواني
۽ رڪجڻ جي اثرن بابت
درد ڪٿا جهڙو اُجڙيل ڳوٺ لڳي رهيو هو.
سئي، ڌاڳي، ٽاڪن، ملم پٽي
۽ زخمن جي ڪهاڻي جهڙو ٿڪل جسم کڻي
گهر موٽي آيس ته
منهنجو پُٽ ٽي وي بند ڪري روئندي
چئي رهيو هو
منهجا پوپٽ مارجي ويا،گل سڙي ويا،
ڀنڀوريون اڏري ويون!
هي ٽي وي ڪِني آ!
مونکي ٻي ٽي وي وٺي ڏيو!
وڏي پُٽ چيو: مان راند کيڏڻ کان بس ڪئي
اسان هن دونهين جهڙي شهر ۾
ڪونه رهنداسين!
۽ وڏي ڌيءُ چوڻ لڳي
اهڙا ڪتاب ته نه آڻيندا ڪيو بابا
جن ۾ گولين جا ٺڪاوَ،
بارود جي ڌپَ
۽ لاشن جي سڙڻ جو ذڪر هجي.
مان ۽ منهنجي زال کين ڀاڪرڙا پائي
نئين زندگي ۽ ايندڙ دور جي
ترقيءَ جي ڪهاڻي ٻڌائي
سندن اکين ۾ جاڳ جا نوان خوابَ
پوکڻ جي ڪوشش ڪندي
ٽي وي لائونج مان اُٿي
سُمھڻ جي تياري ٿا ڪيون
ته ننڍي ڌيءُ پُڇي ٿي،
بابا گولين ۽ بارود جي فصل کي
پاڻي ڪير ڏيندوآ؟
پُٽ پُڇي ٿو
پوپٽ، ڀنڀوري ۽ گُل جي خوشبوءِ کي به
گولين سان ماريو ويندو آ ڇا؟
وڏي ڌيءُ چوڻ لڳي
ڪو اهڙو ناول هوندو جنهن ۾
ٽهڪ هجن، سُرهاڻ هجي،موت بدران
جيئڻ ۽ جيئارڻ جون ڳالهيون هجن!
مان ۽ منهنجي زال
ٻارن جي اکين ۾ چُڀندڙ سوال ڏسي
پهريون ڀيرو پاڻ کي
پنهنجي گهر ۾ اوپرو محسوس ڪرڻ لڳون ٿا!