ڏاڍي سڪ لڳي آ
_______________
”ٽائلر گريگسن“ پنهنجي محبوبه ڏانهن
هڪ خط ۾ لکيو ته
”تنهنجن زلفن کي هوا ڇهندي آ ته
منهنجي دل جلڻ لڳندي آهي.“
هوا نفيس آهي اُن سان ساڙ ڪرڻ
مونکي سمجھه ۾ نه آيو!
مون ”ٽائلر“ کان پُڇيو تون ايئن چو پيو چوين؟
ٽائلر چوڻ لڳو ته
چرياشاعر هوا جو رخ بدلبو رهبو آهي!
هوا لڳڻ سان
مزاج ۽ ڪيفيتون بدلبيون رهن ٿيون!
مان هڪ شاعر آهيان
منهنجي محبوبه جي زلفن سان ڪو راند ڪري
۽ مان ڏسندو رهان!
منهنجو جيلئس ٿيڻ غير فطري ناهي!
هو چوڻ لڳو
توکي ڪڏهن ڪنهن جي سِڪَ لڳي آ؟
هُن جي اهڙي اوچتي سوال
منهنجي سرير ۾
هڪ نئون طوفان برپا ڪري ڇڏيو!
مونکي پنهنجي
يونيورسٽي فيلو محبوبه ياد اچي وئي
هوءَ مونکي وڻندي ٿورئي هئي
هوءَ ته منهنجي شاعراڻي ڪائنات جو
نئون رنگ هئي!
شام جي پهر جهڙي وڻندڙ ڇوڪري،
جنهن جي لفظ لفظ ۾
فطرت جون حسناڪيون رقص ڪنديون هيون!
هفتي جي پڇاڙيءَ تي ديردير تائين
ڪينجهر ڪناري گڏجي
ڪئين نظم ڳايا هونداسين،
هُن هڪ ڏينهن ٻيڙيءَ ۾ ويهندي ئي
جهونگارڻ شروع ڪيو ته
”ها مان تنهنجي بنان ڪجھه به ته ناهيان.“
مونکي سندس مٺڙي آواز واري
اُن ڇوڪريءَ کي
موٽ ۾ ڏيڻ لاءِ ٻيو ته ڪجهه به نه هو
بس ڪجھه نظم هئا، ڪجھه پيار هو!
هوءَ چوندي هئي
مان تنهنجن نظمن جو نئون جنم آهيان،
’مون ٽائلر‘ کي چيو يار
هن جي چولي کي، چُنري کي، وارن کي
جڏهن هوا ڇُھندي هئي
منهنجا نظم
پهرين چميءَ جي خوشبوءِ وانگر
واءُ ۾ وکرڻ لڳندا هئا!
مان سندس اکين مان خواب ميڙي
شاعري جو هڪ ڪتاب
”هوءَ،مان ۽ ڄامشورو“
لکي کيس ارپي ڇڏيو!
هن چيو
توکي هن جي هاڻي به سڪ لڳندي آ ڇا؟
مون چيو ته
هن جي هرمُرڪ
منهنجي من جي ميراث وانگر آهي!
هن جي سِڪ ۽هن جو انتظار
منهنجن نظمن جو نئون مجموعو آهن!
هن کي وساريان ته
مونکان منهنجو درد رُسي ويندو
پوءِ منهنجي شاعريءَ جو ڇا ٿيندو؟
مون ڏٺو
ٽائلر اکيون بند ڪري
گهڙي سوا لاءِ ماٺ ٿي ويو،
۽ پوءِ چوڻ لڳو
تنهنجي محبوبا جي وارن کي
هوا نه ڇُهي ها ته شايد
تنهنجي شاعريءَ جي سُڳنڌ ۾
اها خوشبو نه هجي ها!
تنهنجي اندر ۾ فطري سڪ جو هڳاءُ نه هجي ها!
هن جي دل ۾
پنهنجي محبوبا جي وارن کي ڇُهڻ جي نئين تمنا جاڳي!
هو خاموش ٿي مونکي ڏسندو رهيو.
تيستائين مون
محبوبا ڏانهن هڪ نظم موڪلي ڇڏيو ته
” ڏاڍي سڪ لڳي آ“
فون جي گهنٽي وڳي
هڪ آواز ٻُريو
”ڪڏهن تنهنجي وارن سندي رات ٿيندي
مونسان محب ملندين ملاقات ٿيندي.“
مان ۽ ٽائلر روئي پئون ٿا!