ڀُونءِ ۽ آسمانُ ڳالهائي
ڪاش گُونگو جهانُ ڳالهائي!
شورُ آهي خيال جو مون سان،
قلب جو پِيو مڪانُ ڳالهائي!
ڪو اَجهي مان پَيو سَڏي هُن کي،
ڪونه ٿو لامڪانُ ڳالهائي!
ڌيانُ داناءُ لوڪ جو ناهي،
نينهن پنهنجو نادان ڳالهائي!
شعر ڏسُ تون پڙهي شبانه جا،
سورُ پيو ٿو جوانُ ڳالهائي!