سُورَ ٽاڪي ڪَري مَنُ سجائي ڇڏيو،
چينَ مون ڏي اَچڻ جو گهٽائي ڇڏيو!
مون ته توکي نگاهُن سان ڏاڍو سَڏيو،
ڇو الائي ڏِسي تو لنوائي ڇڏيو!؟
عمر جي جهولَ ٿي نيٺِ خالي وئي،
وقتَ جي واٽَ تي سَڀُ وڃائي ڇڏيو!
ساڀِيان ڪونه اوڏو اچي ٿي اڃان،
آسرن جو اسان کي ٿَڪائي ڇڏيو!
قربَ محفل اندر نانءُ تنهنجو اُٿيو،
نيڻَ، دل، سِرُ ادبَ سين جُهڪائي ڇڏيو!
حالُ دل جو شبانه! ونڊيو ڏات سان،
سُورُ جيڪو هئو سڀ ٻُڌائي ڇڏيو!