پنڌُ ڇو ٿا ڇڏيو ڌرتتيءَ کان ڊِڄي!؟
ڇو مرڻ ٿا گُهرو زندگيءَ کان ڊِڄي!؟
عشق ميهارَ، سهڻيءَ جو ترندو رهيو،
سِڪَ نه پٺتي هَٽي جو نديءَ کان ڊِڄي!؟
سُورَ ايندا گهڙيءَ لاءِ ڇا ٿي پيو؟
روئبو ناهي اوکي گهڙيءَ کان ڊِڄي!؟
مون ته شعرن ۾ آهي رکيو پيارَ کي،
ساڙَ جون ويون اکيون شاعريءَ کان ڊِڄي!؟
سنڌ واسي! ٿِيون قربَ ۾ جي ڪَٺا،
دشمني پاڻَ ويندي ٻڌيءَ کان ڊِڄي!؟
ڇو شبانه ڇڏي خيال اُجرا سڀئي،
لوڪَ جي ذهنَ ۾ گندگيءَ کان ڊِڄي!