زندگي، موت جو ڪونه احساسُ آ،
پاڻ تي ڀي رهيو ڄڻ نه وشواس آ!
رُوحَ سان روز ماري ٿو انسانَ کي،
ڪيترو ٿي پيو لوڪ بي قياس آ!
نيڻَ تنهنجا سکيا! ڪيئن سگهندا پڙهي؟
درد جو دل لکيو روز اتهاس آ!
هيکلايون ڏکائن نه ٿيون جيءَ کي،
دائمي منهنجو ڀاڱو ٿيو بنواس آ!
چار بوندون وِڄون هِن وُٺيون ڀُونءِ تي،
چنڊ تارن بِنا ڪهڙو آڪاس آ!؟
آهي نَس نَس شبانه، وئي واسجي،
پيارُ اهڙو ڏنو هر گهڙي واس آ!