نيڻن ۾ ٿا تاتِين ڪيڏا وک وک تي ارمانَ،
هوڏ ڇڏين پر ڪينَ ڪڏهن ٿا ويچارا انسانَ!
بيڏوهي ويا ماريا آهن واٽن ويندا رات،
سڙندي ارتين ساڻُ رڙن ٿا دلين ۾ شمشان!
عشقُ اڙانگو ظاهر آهي عشق ۾ جيوَن! جوتِ،
جوتِ ازل جي مُور نه سمجهن ماڻهو! سي نادانَ!
ڪيئن بچائي دل ڪو پنهنجي تنهنجي نيڻن کان؟
نيڻ نظر ۾ قهري آهن، ڪانَ نسورا ڪانَ!
مونکي ڏي تون سُور شبانه، تنهنجو سُور سُرور،
ڀانئيان ويٺي تنهنجا سارا، گوندرَ مان احسانَ!