آڪاسُ آ اکين ۾ هر سُورُ ڄڻ ستارو!
ٿي لڙڪ ديد ويئي ڌنڌلو ٿيو نظارو!
هر حال ۾ اڪيلي گذري پئي حياتي،
هليو پري ويو سو جنهن جو هئو سهارو!
سڏڪا رهي پيا هِن دل جي اَلا اڱڻ تي،
ويو موڪلائي مون کان هر ٽهڪ هو اڌارو!
سر ساهه توتان گهوري تنهنجي رکان قدم ۾،
محبوب! ديدَ تنهنجي مون کي ڪري اشارو؟
ڏکڙن پٺيان به سکڙا ايندا يقين آهي،
اي جيءَ! ايترو تون ڇو ٿو رهين ڏکارو!
فطرت شبانه پنهنجي اهڙي رهي ڪٿي آ؟
ايندو نه محبتن ۾ ڪو دم ڪرڻ ڪنارو!