ڪمائڻ کان اڳ ۾ وڃائڻ لڳاسين!
اسان سُورَ دل ۾ نپائڻ لڳاسين!
اوهان جي اچي ذات ويئي اندر ۾،
اسان پاڻ پنهنجو ڀلائڻ لڳاسين!
جڏهن قسمتن موت بڻجي ورايو،
تڏهن جيءُ پنهنجو بچائڻ لڳاسين!
مٺا! ساهُه ست ويو کسي وقت سارو،
مگر نينهَن ناتو نڀائڻ لڳاسين!
رکي وقت ٿو روشنيءَ کان الئه ڇو،
بتيون آسرن جون وسائڻ لڳاسين!
شبانه! اوهان کي ڏٺو روبرو جو،
اسان دل اکين کي جهڪائڻ لڳاسين!