پئي ڪالهه “موري” مان جيجل سڏي،
چيو مون ته اينديس “ڪراچي” ڇڏي!
نهارون، ترارون عجب ڏاڍ آ،
اکيون ڪو اکين ۾ وڃي ٿو اَڏي!
اچو هان، ڪڏهن پيرَ پنهنجا ڀَري،
ازل کان محبت اسان جي تَڏي!
سمورو زمانو جيئي پيارَ سان،
کڻي ساڙ اڇلايو جيڪر کَڏي!
ٻڌائي ٿو ميزان پنهنجو اِهو،
ڀلي پاڻ پنهنجو پڏايو پڏي!
چمن ڀي اڪيلو پيو ٿي پوي،
پکي امن وارا وڃن ٿا لَڏي!
شبانه، اِهي دردَ ڏي دانَ ۾،
ڀلي تون اسان کي خوشيون ڪينَ ڏي!