اکين جي ڳوٺَ ۾ هاڻي،
اڏيا پنهنجا پَکا آهن!
مسافر دُور هِن وڃڻا،
نه ٿا جو پيرڙا ساهِن!
اُهي ڪردار کاهوڙي،
پَيا هر ويلَ جو ڪاهِن!
وري ڀي آسَ ڇو تِن ۾؟
اسان جو ڀاڳ جي ناهِن!
بنا ڪهڪاءَ جي ماڻهو!
پَيا هِت دل جو گهر ڊاهِن!؟
وڃن ٿا واءُ واريءَ جان،
حياتي، ڏينهڙا ڇاهِن!؟
پَڪا هِن حوصلي وارا،
نه ٿا جي آسرا لاهِن!
کڻي سِرَ سان ڪفن سڀ ڪو،
ته ڪنهن لئه ٺاهَه ٿا ٺاهِن!؟
شبانه! نيڻَ اوسيئڙا،
الائي ڇا پَيا چاهِن!؟