تو سوا او پرين! ساهَه سُڏڪا ٿيا،
روحَ جي راهَه تي نيڻَ اُلڪا ٿيا!
ڪونه سنديشُ تو موڪليو ڪالهه کان،
جيءَ ۾ هِن ڪَٺا کوڙ کُٽڪا ٿيا!
سالَ ها ساٿ جا پر پتو ئي نه پيو،
وقت سان وِيا وَهي ياد لمحا ٿِيا!
ماٺ ماتم بڻي پلَ گهڙيءَ ۾ وئي،
شورَ دل ۾ اُٿيا پارَ پِٽڪا ٿِيا!
وات پنهنجو ٻَڌي لوڪ جيئندو رهيو،
ڪيسَ توڙي وڌيا ڪونه ڀڻڪا ٿيا!
دل شبانه! ڪنائڻ لڳي اوچتو،
تنهنجي پيرن جيان چار کُڙڪا ٿيا!