هُو ازل کان رهيو مسافر آ،
ساهَه ڪيئن ساهي سمنڊ سُورن جو!؟
شورَ دهشت ڀريا ڪري ويٺو،
ماٺِ ٿيو ناهي سمنڊ سُورن جو!
ياد تنهنجي آ چنڊ چوڏهينءَ جو،
مست من آهي سمنڊ سُورن جو!
ساهَه ڇولين جيان تِکا تڙپن،
ڇا پيو چاهي سمنڊ سُورن جو!؟
دل ۾ واريءَ جو گهر مون جوڙيو آ،
سو پيو ڊاهي سمنڊ سُورن جو!؟
سُرتِ ان جي شبانه! ڪونهي ڪا،
ڪنهن طرف ڪاهي سمنڊ سُورن جو!؟