الائي ته ڪاٿي ٺِڪاڻو مِلي،
اڃان دم مسافر هلي ٿو هلي!
اڙي چنڊ! تون ڏُور کان ٿو ڏسين،
هلي آءُ، روئون لڳي اڄ ڳَلي!
وڃي ڏُور ٿي هر اداسي سَڄي،
اگر روحَ سان رُوحُ پنهنجو رَلي!
اِجهو رات ڪاري پئي واٽَ ۾،
اِجهو پنڌَ ۾ ٿو پيو سِجُ لَهي!
وڌائن ٿا ويڇا هِتي آدمي،
نه ٿو ساڙ کان جيءُ ڪوئي پَلي!
شبانه! ڏسي ڏاڍَ ڏاڍن سَندا،
اندر جو ٿو انسان تڙپي جَلي.