اي دوست! درد سُورَ جي وري وري صدا نه ڏي،
اکين ۾ عشق آڳ سان ٻري ٻري صدا نه ڏي!
مَسين ته ماٺ دل ڪئي رڙي سُتي آ سانت سان،
وري نه ڇيڙ تند ڪا ٺري ٺري صدا نه ڏي!
خموش ٿي وئين ته ڄڻ جهانُ ئي سُتو سَڄو،
سُڪون ڪَرَ ڀَڃي پيو مري مري صدا نه ڏي!
نگاهه نينڍ سلسلو هلي ڀلي هلي مگر،
زبان سُور سان اها ڀَري ڀَري صدا نه ڏي!
شبانه ننڊ ٿي اچي حيات جاڳ آ ڪٽي،
کُلي پوي نه قلبَ جي دري دري صدا نه ڏي!