الائي ته ڪاٿي کُٽي هي سفر؟
نه ڄاڻان ڏکن جو اديون، مان بَحر!
اکين ۾ اڃارو بيابان آ،
اميدن ۾ ساڳيو سکن جو شهر!
وري ڀي ته جيئڻو پوي ٿو پرين،
وڇوڙن بڻائي حياتي زهر!
خبر ڪانه آهي گهڙي ٻي مِلي،
اڃان ويهُه، گهاريون پريتم پهر!
ڏِسان ٿي ڏُکارا اندر ۾ سڀئي،
سَهَن ڪيئن ماڻهو! پيا هي قهر!؟
مٿان ڌرتتيءَ جو تِکو تاءُ آ،
ڏِنو قسمتن هي ڏکن جو ڏهر!
شبانه! سياهه رات کان ڏر نه تون،
اِجهو هُو اچي ٿو صبح جو سحر!
* ڏهر: جبل جي وچ ۾ خالي ميدانُ