هئا چار لمحا گذاري ڇڏياسي،
اسان پنڌ سارا وساري ڇڏياسي!
اکين وارا جارا ٿيا هاڻ خالي،
پکين جيئن سپنا اُڏاري ڇڏياسي!
خواهش رهي پاڻ سان ڪا نه هاڻي،
سڀئي آسرا جو سُمهاري ڇڏياسي!
نه ٿو موتَ جو خوف ماري ڊڄاري،
نوان نيهَن پنهنجا نِکاري ڇڏياسي!
ڏئي حوصلا ۽ دلاسا سدائين،
جَڏا جيءَ جڳ ۾ جيئاري ڇڏياسي!
شبانه! انهن جي اوهان کي آ پارت،
اوهان جي اسان شعر لاري ڇڏياسي!