دردَ جي ڌرتتي تيکَ تايون وَيون،
جيءَ جوڀن سنديون چلولايون ويون!
ڪالهه وايون لکيون ساهَه ۽ چاهَه سان،
عمر جون ڳالهيون تن ۾ ڳايون ويون!
پل ۾ سارو قِصو مختصر ٿي ويو،
زندگيءَ جون گهڙيون چار آيون ويون!
ماٺ ماتم ڪندي رات ڏکندي وئي،
ڪيئن ڪُسجي امان! تنهنجون ڄايون ويون!؟
گَندُ ساڙيئي مگر ڪونه ڄاتئي اِهو،
مفت سڙنديون وَليون کوڙ سايون ويون!
هاڻ اُلڪا شبانه! نه سُڏڪا رهيا،
ڏُور ٿينديون سڀئي هيکلايون ويون!