حوصلن جي اک هئس انوارُ جو -
ماڳ ائين ڳولهي لَڌو آ اڻ لکي!
رات ڀر برسات ۾ ڀِڄندو رهيو،
وڌ نڀايو ساٿ محلن کان پَکي!
نانگ جو ناهي زهر دارون ٿئي،
آدمي ٿو آدميءَ کي جو ڪَکي!
ڇو پرايون تون پچارون ٿو ڪرين؟
تون به رک ڪنهن جي ته ڪو تنهنجي رکي!
ذائقو ڄاڻي اُهو ڪوڙاڻ جو،
ٽوهُه چپڙن سان پيو جيڪو چَکي!
ڇا شبانه! حالتون توکي ڏسيان؟
ڏيلَ کي ٿو دردُ جنهن ويلي ٻَکي!