موت ڀي مامُ آهي مَري ٿا ڏِسون،
نيٺ هِڪوار ڇاهي مَري ٿا ڏِسون!؟
عمر هر دئورَ ۾ وَلوِلو ٿي رَهي،
هاڻ اُلڪن کي لاهي مَري ٿا ڏِسون!
ڪِينَ ساهِيو ڪڏهن پاڻ دَمُ ڏيهَه ۾،
هيلَ ساهَنِ کي ساهي مَري ٿا ڏِسون!
زندگيءَ ۾ گهڻو ئي سِکيو آ مگر،
موتُ ڏِسجي ته ڇاهي مَري ٿا ڏِسون!؟
بي رُخي ڪينَ ڏيندي جيئڻ ڪا گَهڙي،
دل، پٿر کي او چاهي مَري ٿا ڏِسون!
نيٺ مرڻو ته آهي سياڻا! ڪڏهن،
موتُ مِهڻو به ناهي مَري ٿا ڏِسون!
حوصلا هي شبانه، نه ٿڪبا ڪِٿي،
ٻاٽَ ۾ جيءَ! ڪاهي مَري ٿا ڏِسون!