اسان جي لئه متان ڏسو زمينَ آسمانَ کي،
اسان ڇڏي ڏنو پرين! هِتان هُتان جهانَ کي.
اسان جا سُورَ ٿو سُڻي مگر خموش حال سان،
نه ٿو پُڇي نه ٿو ڪُڇي ڪجي ڇا بي زبانَ کي!؟
حيات چُپ ڏکي پئي لُڇي پئي لکي پئي،
آ درد هر زمان جو سَنڀالجو بيانَ کي!
اسان رهون نه يا رهون جهانَ جي اکين اڳيان،
اسان جو پنڌ، پيارَ جي نه ڊاهجو نشانَ کي!
شبانه خواب ۾ ڀلي اڏار ڪر تون هر پهر،
وسارجان نه پر ڪڏهن مٽيءَ جي شانَ مانَ کي!