ٻاٽَ آهي ته ڇا لاٽَ ٻاري وِڌو،
ڪُوڙ سچ جي هٿن ساڻ ماري وِڌو!
ڪوئي پنهنجو ته وِسري نه ٿو جاچيو؟
ساٿ، ساٿيئڙا! پاڻ ساري وڌو.
ڏاڍَ کان ناهي ڏرڻو ۽ مرڻو ته پوءِ -
مشڪلاتون همت ساڻ ٽاري وڌو!
نيٺ ماحولُ گونجار ٿيندو سڄو،
شاعرو! شعر سارا اُڏاري وَڌو.
وقت جي واٽَ مِهڻا ٿي ايندي اڳيان،
ڇو پراڻا سنگي ٿا وساري وڌو!؟
پو شبانه! پري ماڳ ڪونهي سڀئي،
سنڌ جي لاءِ گڏجي پُڪاري وَڌو!