سنڌ سلامت پاران
سنڌ سلامت ڊجيٽل بوڪ ايڊيشن سلسلي جو نئون ڪتاب ”آڪاس آ اکين ۾“ اوهان اڳيان پيش ڪجي ٿو. هي ڪتاب شبانه عالماڻي جي غزلن جو مجموعو آھي مرتضيٰ لغاري لکي ٿو:
”شبانه جي غزل ۾ پوڄا جي حد تائين پيار، عاشقي جو امتحان، محبوبيت جو ماڻو، ماڻهپي جو معيار، عاجزي، سچائي، سنجيدگي، ارڏائي، سميت ٻيا ڪيترائي انوکا اهڃاڻ ملن ٿا. جن سان نه رڳو اهو ڪاٿو لڳائي سگهجي ٿو ته شاعره ڪيترين ۽ ڪهڙين ڪيفيتن مان گذري لکيو هوندو، پر اها به پرک پوي ٿي ته هوءَ موجوده سماجي اڻ برابري ۽ منافقي جي ڀر مان گذري تخليقي پورهيو ڪيو آهي. عورت ناتي سندس اهڙي کري مزاج رکڻ تي دلي داد ڏجي ٿو..“
هي ڪتاب مرڪ پبليڪيشن پاران 2017ع ۾ ڇپايو ويو. ٿورائتا آهيون مرڪ پبليڪيشن جي سرواڻ مرتضيٰ لغاريءَ جا جنهن ڪتاب جي ڪمپوز ڪاپي ڪتاب سنڌ سلامت ڪتاب گهر ۾ پيش ڪرڻ لاءِ موڪلي.
[b]محمد سليمان وساڻ
[/b]مينيجنگ ايڊيٽر ( اعزازي )
سنڌ سلامت ڊاٽ ڪام
sulemanwassan@gmail.com
www.sindhsalamat.com
books.sindhsalamat.com
ڪتاب جو مطالعو ڪريو
منهنجي پاران: اسان قربن ڀريا ماڻهو!
ڪنهن لاءِ رڙيو آهين احساسَ! ڀَري سُڏڪا!؟
جُڳتُ جيءُ سارو، نگاهون شبانه!
جيوَن مُسافتن ۾ ٿَڪجي پيو ڪَجي ڇا!؟
دُورين سان هِن پيارَ وڌي ويا،
جهٽ پلُ ته ساهُه ساهجُ ٿڪجي نه تون پيو آن!؟
دمُ نه مايوس ٿي گهارجان واٽَ ۾،
نيرَ ناهن نُور ٿو وهندو رهي،
پارُ ڪوئي نه آهي پَتو موتَ جو،
موت ڀي مامُ آهي مَري ٿا ڏِسون،
رِڻن ۾ سڏيندي زمانا لڳي ويا،
مون سَٺو ڇا ٿيو سُور آيو ته هو!؟
بهارون چار ڏينهن آهن، خزائون چار ڏينهن آهن
ٺَري پئه ٺري پئه زمانا! وڃون ٿا،
هئا چار لمحا گذاري ڇڏياسي،
سڀ کڻي احساسَ پنهنجا باهَه ۾ ساڙي ڇڏيان،
ڏنو وقت! توکي سڄو رتُ ولوڙي،
دوستن جا ساٿَ ساري ڪيرُ ٿو!؟
جنڊُ ڪري تون پنهنجي مَنَ کي،
آنءُ پنهنجو گُهران ٿي حصو دردَ جو،
مان سَڙي آهِيان او گهٽائون! وَسو،
سڄو چينُ پنهنجو وڃائي وَران ٿي!
مون سان نه ڪنهن جو ناتو ارمان جي دنيا ۾،
زندگيءَ جون گهڙيون تيز تر ٿيون ڊُڪن،
ڪِٿي بيقراري سُتي رات ڀر،
ڪجهه تو نڀايو آهي ڪجهه مون نڀايو آهي،
ٻُڌي ڀي پَيا ڄڻ پڪارون نه سمجهن!
عيدَ جي چنڊَ جو ڪهڙو اوسيئڙو!؟
عيد جي رات تڙپيا بُکيا ٻارَ وو،
عُمر هڪڙي آ پيارَ ۾ گهاريون،
ريءَ تنهنجي اَلا، عيدَ گُذري وئي،
سُورَ ٽاڪي ڪَري مَنُ سجائي ڇڏيو،
اسان جي لئه متان ڏسو زمينَ آسمانَ کي،
نيڻن ۾ ٿا تاتِين ڪيڏا وک وک تي ارمانَ،
پنڌُ ڇو ٿا ڇڏيو ڌرتتيءَ کان ڊِڄي!؟
نه ساڙ سرخرو ڪيو نه پيار چار پر ڏنا،
مصيبت هي ناهي نه گهٻراءِ جاني!
ديدَ، درشن جي ٿيندو پرين!
قلم ۽ قدم جي سفر ساڻ آهيون،
انسانَ جو عمل ۽ ڪردارُ دَرسُ آهي،
ماءُ ارپي آهي لولي پيارَ جي،
نيڻَ تنهنجا حوصلا ڏيندا رهيا،
الائي ته ڪاٿي کُٽي هي سفر؟
تاتِ تنهنجيءَ ۾ هانءُ هُرندو آ،
ڇا جا رِشتا ڪُوڙا سارا ساهُه اڪيلو آ،
ناهي ٿيندي ٿورڙي ڪا زندگاني پيارَ جي،
مِٽي ٿي ڳالهائي مِٽي ٿي ڪنائي،
ڪِينَ ڪنهن کي مِليون هِن وفائون هِتي،
ڏُکڻ جي کِلڻ جي اِها ويل آهي،
حوصلن سان گذاري حياتي! ڏِسون،
اڃان تون نه آئين نِهارون پُڇن ٿيون،
ڌرتتي او ڌرتتي - ڌرتتي او ڌرتتي!
عشق اگني نه چئه هي ٿڌو آبُ آ،
پِيا! تون پري کان پُڪارون نه ڏي،
وَڏي ٿي وئي آ ملڻ ۾ وِٿي!
وقتَ ويڇا وڇائي ڇڏيا واٽَ ۾
زندگي! توکان شڪايت ٿئي نه ٿي،
حياتيءَ جي هوندي گذاريو پري،
زندگي، موت جو ڪونه احساسُ آ،
رکون عشق تي پاڻ ايمانُ اُجرو!
ٻاٽَ آهي ته ڇا لاٽَ ٻاري وِڌو،
حوصلن جي اک هئس انوارُ جو -
گهيڙَ گهٽ پاڻَ جا ڊاهي گذريو هِتان -
وقت کان تيزُ پيارَ جا ويلا،
مٿان ڌرتتي ۽ ڏکن جو وِڇاڻو!
هارَ کان اڳُ تون مڃين ٿو هارَ ڇو!؟
آنءُ توکان سِوا چنڊ ڪهڙو ڏسان!؟
ٿي رهي زندگي وقتَ جي واتَ ۾!
بند ڪريو ذاتِ جو هاڻي قصو،
اِجهو ديپَ دَمَ جا پَلن ۾ اُجهاڻا،
ريتن اڳيان نه جُهڪندو هالارُ عشق پنهنجو،
شورَ دٻجي وڃن، هيکلايون اَچو،
رنجُ ڪوئي رنجائي انهيءَ کان اڳي،
ويلَ اوکي ٻِيو ملهائيندو نه آ،
بات جو هر ويل آئي سنڌ جي،
پيارَ تنهنجا روشني اونداهِه ۾!
ڏاڍَ کان ڏَرندي گذاريون زندگي -
هُو ازل کان رهيو مسافر آ،
ڳڻتيون ڏئي هي ڳارا وئين پار ڪهڙي پيارا؟
مون ڪيو آهي اُجالو پيارَ جو،
ڪمائڻ کان اڳ ۾ وڃائڻ لڳاسين!
ڪئي ڳالهه دل جي اسان بي زباني،
ٿي گهڻي وئي دير هِت موٽي هلُون،
الائي ته ڪاٿي ٺِڪاڻو مِلي،
هي جيءُ ڏُکائين ٿو تون سُورُ لڪائين ٿو!
آڪاسُ آ اکين ۾ هر سُورُ ڄڻ ستارو!
هڙئي ناز پيارا! نماڻا اکين جا،
وِٿيون دل ۾ ناهن نه ٿينديون ڪڏهن،
پيارَ سان دل ڀَري ٿو اچين،
اِهو قيدَ پڃري مان نڪري سگهي ٿو،
جا ويلَ درد ڏيندي سا ويل ويجهڙي آ،
اهي ڳوٺ ڳالهيون سنڀاري ته ڏس،
پئي ڪالهه “موري” مان جيجل سڏي،
تو سِوا هيکلا پيچرا پيارَ جا،
نگاهون نماڻيون نهارون هتي،
پل گهڙي زندگي پچارون سدا،
ڏورُ توکان ڪٿي ساءُ آهي پرين!؟
ڇانوَ ڇا ڌرتتي ولولو زندگي!
الائي ته ڇا ڇا وساري ٿو سڀ ڪو!؟
زندگيءَ رکيو پير اوکيءَ ۾،
سانڍي رکجانءِ پيارَ جا ويلا،
اکين منجهه سپنا ڀريون جو ڀري ٿو،
اِجهو دم اُجهاڻا هلي آءُ راڻا!
زندگي ماتم سوا ڪهڙي مٺا!؟
عمر ڏکندي رهي آهي ڀڃ ڊاهَه ۾،
آءُ، تولاءِ دل جون صدائون پرين،
وڃي پوءِ ڪاٿي ورن ٿا پرين؟
آزمائي پئي دوست! تنهنجي ڪَمي،
نه ٻيو ڪو پاڻَ کي سُجهي اسان ته هيڪڙو ڏٺو،
وري اڄ اوهان جون ميارون پڳيون،
وقت وانگر وِٿيون ٿا وِجهو،
بندوق شاعريءَ جي هر لفظ ڄڻ ته ٺا ٺا،
رڳو انتظاري وڻي ئي نه ٿي،
جَليا مون سان ستارا دير تائين،
هي پيرن جو ناهي سفر ساهَه جو آ،
جڏهن سارَ لهندي تڏهن ڪير هوندو!؟
تو سوا او پرين! ساهَه سُڏڪا ٿيا،
هر اوکَ به سوکي آ جو ڏات اڃان آهي،
ڪرڻو پيو ڪيوسين اظهار قيدَ ۾،
بدگماني ٿئي دوستي ٿي وڃي،
دردَ جي ڌرتتي تيکَ تايون وَيون،
ڪُٺا لال بڻيون او مائون اڪيليون،
ڪُلفت ڪِروڌ کڻ کڻ، قربن ڪَڻي اسانجي!
اڃان ويهه، پيارا اڃان رات آهي،
بي قياس گذاريون ٿا احساس ڪٿي آهي؟
اوهان نه سوڙهه ۾ رهو اُٿي اسان وڃون پيا،
ڏٺا پل پل پٿون هت مون، اگهاڙا پيرَ پنهنجن جا!
اي دوست! درد سُورَ جي وري وري صدا نه ڏي،
وقت سان ٿو وَهي زندگيءَ جو قدم!
ڪرودُ ٿو نَچي ڪُڏي قدم قدم سماجَ ۾،
بزم مستانَ ۾، هوش جون ڳالهيون!
ڪتاب تي راءِ ڏيڻ لاءِ مھرباني ڪري لاگ ان ڪريو.
