ڪئي ڳالهه دل جي اسان بي زباني،
سياڻا ئي سمجهن اکين جي بياني!
مٽيءَ ساڻ ناتو ازل کان رهيو آ،
نه ٿا راهَه ڄاڻون اسان آسماني!
عمل کان اڳي تو ڪئي راءِ قائم،
اِها ڀي ته آهي سِڌي بدگماني!؟
نه ٿا طعامَ طلبن ٻچا پيٽَ بکيا،
گهرن ٿا رُکي ڏي مٺي ماءُ! ماني.
پيو هيءُ سنسار رهندو هميشه،
مگر ڏيهه ۾ آهي هر جيءُ فاني!
هڙئي پُورَ پيڙا کڻي مان وڃان ٿي،
نه رهندي شبانه! هِتي ڪا نشاني.