وقت وانگر وِٿيون ٿا وِجهو،
جندُ جهرندي اِجهوڙي اِجهو!
هجر جي آڳ آهي ڏکي،
ميڻ وانگر رِجو ٿا رِجو!
جي وڃو ٿا هتان ڀل وڃو،
امن پاسي اُتي ڀي ٿِجو!
جي رڙي دل اوهان کي سڏي،
او پرين! سَڏُ سڃاڻي ڏِجو.
ڇا ٿيو جي شبانه رُنو،
عشق سک ڀي نه آهي نِجو!
شاعري
آڪاسُ آ اکين ۾
هي ڪتاب شبانه عالماڻيءَ جي غزلن جو مجموعو آھي. شبانه جي غزل ۾ پوڄا جي حد تائين پيار، عاشقي جو امتحان، محبوبيت جو ماڻو، ماڻهپي جو معيار، عاجزي، سچائي، سنجيدگي، ارڏائي، سميت ٻيا ڪيترائي انوکا اهڃاڻ ملن ٿا. جن سان نه رڳو اهو ڪاٿو لڳائي سگهجي ٿو ته شاعره ڪيترين ۽ ڪهڙين ڪيفيتن مان گذري لکيو هوندو، پر اها به پرک پوي ٿي ته هوءَ موجوده سماجي اڻ برابري ۽ منافقي جي ڀر مان گذري تخليقي پورهيو ڪيو آهي. عورت ناتي سندس اهڙي کري مزاج رکڻ تي دلي داد ڏجي ٿو.
- 4.5/5.0
- 1256
- 354
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- شبانه عالماڻي
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- حق ۽ واسطا ليکڪ وٽ محفوظ
- سنڌ سلامت پاران
- ارپنا
- پبشلر نوٽ
- منهنجي پاران: اسان قربن ڀريا ماڻهو!
- غزل
- ڪنهن لاءِ رڙيو آهين احساسَ! ڀَري سُڏڪا!؟
- جُڳتُ جيءُ سارو، نگاهون شبانه!
- ڀُونءِ ۽ آسمانُ ڳالهائي
- جيوَن مُسافتن ۾ ٿَڪجي پيو ڪَجي ڇا!؟
- نيڻَ نماڻا، ڄاڻي وٺجان،
- دُورين سان هِن پيارَ وڌي ويا،
- ڪاوڙ، ڪاتي ڏيندا توکي!
- جهٽ پلُ ته ساهُه ساهجُ ٿڪجي نه تون پيو آن!؟
- جيوَنُ جڳ ۾ سَهنجو ناهي،
- دمُ نه مايوس ٿي گهارجان واٽَ ۾،
- نيرَ ناهن نُور ٿو وهندو رهي،
- پارُ ڪوئي نه آهي پَتو موتَ جو،
- موت ڀي مامُ آهي مَري ٿا ڏِسون،
- رِڻن ۾ سڏيندي زمانا لڳي ويا،
- مون سَٺو ڇا ٿيو سُور آيو ته هو!؟
- بهارون چار ڏينهن آهن، خزائون چار ڏينهن آهن
- وڃين ٿو پر ٻُڌايون وَڃُ،
- ٺَري پئه ٺري پئه زمانا! وڃون ٿا،
- هئا چار لمحا گذاري ڇڏياسي،
- سڀ کڻي احساسَ پنهنجا باهَه ۾ ساڙي ڇڏيان،
- اکين جي ڳوٺَ ۾ هاڻي،
- ڏنو وقت! توکي سڄو رتُ ولوڙي،
- دوستن جا ساٿَ ساري ڪيرُ ٿو!؟
- قربَ ۾ آ قسم ڀٽائيءَ جو،
- جنڊُ ڪري تون پنهنجي مَنَ کي،
- آنءُ پنهنجو گُهران ٿي حصو دردَ جو،
- ساڳيو سُور سُرور شبانه!
- مان سَڙي آهِيان او گهٽائون! وَسو،
- سڄو چينُ پنهنجو وڃائي وَران ٿي!
- مون سان نه ڪنهن جو ناتو ارمان جي دنيا ۾،
- زندگيءَ جون گهڙيون تيز تر ٿيون ڊُڪن،
- ڪِٿي بيقراري سُتي رات ڀر،
- تو بِن اهڙي عيد گذاري،
- عجب الفت نڀائين ٿو،
- ڪجهه تو نڀايو آهي ڪجهه مون نڀايو آهي،
- ٻُڌي ڀي پَيا ڄڻ پڪارون نه سمجهن!
- عيدَ جي چنڊَ جو ڪهڙو اوسيئڙو!؟
- عيد جي رات تڙپيا بُکيا ٻارَ وو،
- عُمر هڪڙي آ پيارَ ۾ گهاريون،
- ريءَ تنهنجي اَلا، عيدَ گُذري وئي،
- سُورَ ٽاڪي ڪَري مَنُ سجائي ڇڏيو،
- اسان جي لئه متان ڏسو زمينَ آسمانَ کي،
- نيڻن ۾ ٿا تاتِين ڪيڏا وک وک تي ارمانَ،
- پنڌُ ڇو ٿا ڇڏيو ڌرتتيءَ کان ڊِڄي!؟
- نه ساڙ سرخرو ڪيو نه پيار چار پر ڏنا،
- راتَ جي پيٽَ ۾ اويلي آ،
- مصيبت هي ناهي نه گهٻراءِ جاني!
- هٿن ۾ هئو وقت نڪري ويو،
- ديدَ، درشن جي ٿيندو پرين!
- قلم ۽ قدم جي سفر ساڻ آهيون،
- انسانَ جو عمل ۽ ڪردارُ دَرسُ آهي،
- ماءُ ارپي آهي لولي پيارَ جي،
- آءُ هِڪوار روز ساريندين،
- نيڻَ تنهنجا حوصلا ڏيندا رهيا،
- الائي ته ڪاٿي کُٽي هي سفر؟
- تاتِ تنهنجيءَ ۾ هانءُ هُرندو آ،
- ڇا جا رِشتا ڪُوڙا سارا ساهُه اڪيلو آ،
- ناهي ٿيندي ٿورڙي ڪا زندگاني پيارَ جي،
- پريت ڀريو بيانُ آهيون،
- مِٽي ٿي ڳالهائي مِٽي ٿي ڪنائي،
- ڪِينَ ڪنهن کي مِليون هِن وفائون هِتي،
- ڏُکڻ جي کِلڻ جي اِها ويل آهي،
- حوصلن سان گذاري حياتي! ڏِسون،
- اڃان تون نه آئين نِهارون پُڇن ٿيون،
- ڌرتتي او ڌرتتي - ڌرتتي او ڌرتتي!
- عشق اگني نه چئه هي ٿڌو آبُ آ،
- پِيا! تون پري کان پُڪارون نه ڏي،
- وَڏي ٿي وئي آ ملڻ ۾ وِٿي!
- وقتَ ويڇا وڇائي ڇڏيا واٽَ ۾
- زندگي! توکان شڪايت ٿئي نه ٿي،
- حياتيءَ جي هوندي گذاريو پري،
- زندگي، موت جو ڪونه احساسُ آ،
- رکون عشق تي پاڻ ايمانُ اُجرو!
- ٻاٽَ آهي ته ڇا لاٽَ ٻاري وِڌو،
- حوصلن جي اک هئس انوارُ جو -
- گهيڙَ گهٽ پاڻَ جا ڊاهي گذريو هِتان -
- وقت کان تيزُ پيارَ جا ويلا،
- مٿان ڌرتتي ۽ ڏکن جو وِڇاڻو!
- هارَ کان اڳُ تون مڃين ٿو هارَ ڇو!؟
- پرين! پياريون درازا ۾!
- آنءُ توکان سِوا چنڊ ڪهڙو ڏسان!؟
- رُڳو بحر و وزن آهي،
- ٿي رهي زندگي وقتَ جي واتَ ۾!
- بند ڪريو ذاتِ جو هاڻي قصو،
- اِجهو ديپَ دَمَ جا پَلن ۾ اُجهاڻا،
- ريتن اڳيان نه جُهڪندو هالارُ عشق پنهنجو،
- شورَ دٻجي وڃن، هيکلايون اَچو،
- رنجُ ڪوئي رنجائي انهيءَ کان اڳي،
- ساري ڪيرُ وساري پيارا!
- پيارَ ۾ پرکڻ نه ايندو،
- تحريرَ سان شبانا،
- ويلَ اوکي ٻِيو ملهائيندو نه آ،
- بات جو هر ويل آئي سنڌ جي،
- پيارَ تنهنجا روشني اونداهِه ۾!
- ڪيئن بي چين توکي ڏسان!؟
- ڏاڍَ کان ڏَرندي گذاريون زندگي -
- هُو ازل کان رهيو مسافر آ،
- ڳڻتيون ڏئي هي ڳارا وئين پار ڪهڙي پيارا؟
- مون ڪيو آهي اُجالو پيارَ جو،
- ڪمائڻ کان اڳ ۾ وڃائڻ لڳاسين!
- ڪئي ڳالهه دل جي اسان بي زباني،
- ٿي گهڻي وئي دير هِت موٽي هلُون،
- الائي ته ڪاٿي ٺِڪاڻو مِلي،
- هي جيءُ ڏُکائين ٿو تون سُورُ لڪائين ٿو!
- آڪاسُ آ اکين ۾ هر سُورُ ڄڻ ستارو!
- هڙئي ناز پيارا! نماڻا اکين جا،
- وِٿيون دل ۾ ناهن نه ٿينديون ڪڏهن،
- پيارَ سان دل ڀَري ٿو اچين،
- اِهو قيدَ پڃري مان نڪري سگهي ٿو،
- دل تڙپي ٿي آءُ پيارا،
- زندگي ۽ زمانُ گذري ٿو،
- گلشن هوندو ڳيرا هوندا،
- جا ويلَ درد ڏيندي سا ويل ويجهڙي آ،
- جند وئي پر چاهه بچو آ،
- اهي ڳوٺ ڳالهيون سنڀاري ته ڏس،
- هِن دل جي غمي ڏس شاهد آ،
- پئي ڪالهه “موري” مان جيجل سڏي،
- تو سِوا هيکلا پيچرا پيارَ جا،
- زماني ۾ چريا ماڻهو!
- نگاهون نماڻيون نهارون هتي،
- پل گهڙي زندگي پچارون سدا،
- ڏورُ توکان ڪٿي ساءُ آهي پرين!؟
- ڇانوَ ڇا ڌرتتي ولولو زندگي!
- گگهه گهٽائون انبر پاسي،
- نه سو چَس ساءُ شعرن ۾،
- نِگهَه نفرت ڀري هن جي،
- ڀونءِ ۽ آسمان لڙڪن جو،
- سورُ آيو نصيب سڏجي ٿو،
- قلب جو آڪاس تارا عشق جا،
- گهڙيون فاصلا ٿي ويون!
- الائي ته ڇا ڇا وساري ٿو سڀ ڪو!؟
- زندگيءَ رکيو پير اوکيءَ ۾،
- سانڍي رکجانءِ پيارَ جا ويلا،
- اکين منجهه سپنا ڀريون جو ڀري ٿو،
- تهمتن جو جهان ماري ٿو،
- اِجهو دم اُجهاڻا هلي آءُ راڻا!
- زندگي ماتم سوا ڪهڙي مٺا!؟
- ساهَن وانگي ساريان توکي،
- عمر ڏکندي رهي آهي ڀڃ ڊاهَه ۾،
- آءُ، تولاءِ دل جون صدائون پرين،
- وڃي پوءِ ڪاٿي ورن ٿا پرين؟
- آزمائي پئي دوست! تنهنجي ڪَمي،
- نه ٻيو ڪو پاڻَ کي سُجهي اسان ته هيڪڙو ڏٺو،
- وري اڄ اوهان جون ميارون پڳيون،
- وقت وانگر وِٿيون ٿا وِجهو،
- بندوق شاعريءَ جي هر لفظ ڄڻ ته ٺا ٺا،
- رڳو انتظاري وڻي ئي نه ٿي،
- جَليا مون سان ستارا دير تائين،
- هي پيرن جو ناهي سفر ساهَه جو آ،
- جڏهن سارَ لهندي تڏهن ڪير هوندو!؟
- تو سوا او پرين! ساهَه سُڏڪا ٿيا،
- هر اوکَ به سوکي آ جو ڏات اڃان آهي،
- ڪرڻو پيو ڪيوسين اظهار قيدَ ۾،
- بدگماني ٿئي دوستي ٿي وڃي،
- دردَ جي ڌرتتي تيکَ تايون وَيون،
- ڪُٺا لال بڻيون او مائون اڪيليون،
- ڪُلفت ڪِروڌ کڻ کڻ، قربن ڪَڻي اسانجي!
- اڃان ويهه، پيارا اڃان رات آهي،
- زمينَ چُپ، آسمان چپ ڇو!؟
- بي قياس گذاريون ٿا احساس ڪٿي آهي؟
- اوهان نه سوڙهه ۾ رهو اُٿي اسان وڃون پيا،
- ڏٺا پل پل پٿون هت مون، اگهاڙا پيرَ پنهنجن جا!
- اي دوست! درد سُورَ جي وري وري صدا نه ڏي،
- وقت سان ٿو وَهي زندگيءَ جو قدم!
- ڪرودُ ٿو نَچي ڪُڏي قدم قدم سماجَ ۾،
- بزم مستانَ ۾، هوش جون ڳالهيون!
جندُ جهرندي اِجهوڙي اِجهو!
هجر جي آڳ آهي ڏکي،
ميڻ وانگر رِجو ٿا رِجو!
جي وڃو ٿا هتان ڀل وڃو،
امن پاسي اُتي ڀي ٿِجو!
جي رڙي دل اوهان کي سڏي،
او پرين! سَڏُ سڃاڻي ڏِجو.
ڇا ٿيو جي شبانه رُنو،
عشق سک ڀي نه آهي نِجو!