فقير صاحب جو حليو ۽ پوشاڪ
پوشاڪ گيڙوءَ جي مٿان الفي به گيڙوءَ جي پائيندا هئا.مٿي تي سائي يا اڇي رنگ جي ڪلاه پائيندا هئا. سلوار موڱي ۽ڪلهن تي گيڙوءَ رنگ جي چادر ڍڪيندا هئا. هٿن ۾ هڪ ٻه چانديءَ جا جون فيروزي ٻڙن واريون منڊيون پائيندا هئا. پيرن ۾ موچيءَ کان جتي ٺهرائي پائيندا هئا.
سندن گفتگو بظاهرته اڍنگي هئي، مگر حقيقت ۾ حق جي گفتار هئي،جيڪا عام ماڻهو سمجهي نه سگهندا هئا. مگر سندن حال جا واقف ته پري کان پنڌ ڪري اچي گفتار ۽ توحيد جي تلقين ٻڌندا هئا. سفر وقت هٿ ۾ هڪ ڊگهي ڳن سان نيزو کڻندا هئا، جيڪو مير علي نواز کين تحفي ۾ ڏنو هو.
روايت آهي ته هڪ دفعي پاڻ طالبن ۽ مريدن سان سفر تي نڪتا. کين هٿ ۾ اهو نيزو هو. رستي ۾ هڪ شخص کين ڏسي پڇيو ته سائين جن جو نالو؟ پاڻ چيائين ته الله ج. وري پڇڻ واري پڇيو ته رهو ڪٿي؟ پاڻ کيس ٻڌايائون ته ديڳ ۾. پڇڻ واري عجب مان چيو ته مار اسان نه پهتا سون. فقير چيس ته ابا دير سان آيو آهين. ائين چوندا اڳتي هلندا رهيا ۽ هو بيهي رهيو. پاڻ ڪجهه اڳتي ويا ته سندن طالب امين محمد فقير کانئن پڇيو ته قبلا هن شخص ڇا ٿي چاهيو توهان کيس ڪهڙا جواب ڏنا فقير فرمايس ته هن شخص مون کان سائين جن جو نالو پڇيو. مون کيس چيو ته سائين جن جو نالوالله جل شانه آهي. وري پڇيائين ته رهو ڪٿي. مون چيومانس ته رهو يعني شورو ديڳ ۾ هوندو آهي. مون ساڻ ته ڪونه آهي. جنهن تي هن چيو مار اسان نه پڳا سين. مون چيومانس ته جي تون ڀاڄيءَ تي نه پهتو آهين ته پڪ دير سان آيو هوندين. اُهو هو سندن گفتگو جو انداز. اڃا به اهڙا سوين مثال اٿن.