ڪوٽ ۾ ڦاٿل قيديءَ جي ڳالهه
هي آدمي به هن جسم جي ڪوٽ ۾ قيد ۽ بند آهي هڪ نه پر سڀ ماڻهو ان ڪوٽ ۾ بند آهن. درياهه اعظم ذات ذوالجلال آهي. سڀ ڪو ماڻهو هندو هجي يا مسلمان الله ڏسڻ جي خواهش رکي ٿو پر ملان قاضي پير مخدوم سڀني کي ان درياهه جي پاڻيءَ پيئڻ جي سڌ آهي. اهي صرف ظاهري عبادت ڪري دعائن جا ٻڪن جا پٿر ٿا اُڇلين انهن پٿرن اڇلڻ سان سندن اڃ ڪانه ٿي لهي نه وري درياهه ٿو نظر اچين. ائين پاڻيءَ ڏسڻ ۽ حاصل ڪرڻ کانسواءِ اڃ ۾ مري ٿا وڃن.
مگر جن کي مرشد ڪامل هٿان ان جسم جي ڪوٽ کي کاٽ هڻڻ لاءِ ذڪر جو رنبو مليو سي اها ڀت ڀڃي درياهه کي پهتا.
اهي درياهه جو پاڻي ته پي ويا پر سڄو درياهه پاڻ ٿي پيا.
انهن کي وذڪر ربڪ في نفسک وارو مظبوط رنبو مليو. انهن کي ته ڀت ڀڃڻ سولي ٿي پين. ملان قاضي پير مخدوم شيخ مشائخ غوث قطب ان جسماني ڪوٽ جي قيد ۾ رهجي مري ويا.
اقيمو الصلواۃ واتو الزکواۃ جا پٿر ڪوٽ مان اڇلي ٿڪجي پيا. مگر درياهه تي نه پهتا.