هڪ ريڍار جي ڳالهه
مطلب ته هي جسماني دمن جي واڙ آهي. نفس گدڙان معدي واري ڍڍر ۾ ٻچا ڪيون ويٺو آهي. جو دمن جا گهٽا ماريون ۽ کايون ٿو وڃي. هي جهان ناري واهه وانگر آهي. هيءَ سڀ موجودات درياهه مثل آهي هتي هر هڪ آدمي ڪنهن سانگ تي آيو آهي. پوءِ طالب هن ريڍار وانگر بوتي جي پور وات ۾ صبر جا بنڊ وجهي بند ڪري کڻي الله جي اسم سان باهه ڏئيس ته دمن وارو ڌڻ بچي پوندس ۽ هڪ هڪ دم دريگانو ٿي پوندس
انسان ۾ چار عناصر آهن. اهي گدڙ جا چار ٻچا آهن. هوا. باهه پاڻي ۽ مٽي .اهي سڀ “ اَلعِشق نار وَيحرِک مَاسَوا المَحبوب. يعني عشق باهه آهي. جيڪا محبوب الله کانسواءِ ٻي سڀ غير شيءَ کي ساڙي ڇڏيندي آهي. پوءِ جو هيڙو سو ساڳيو ٿي پوندو. اسان به ساڳيا ٿياسين ۽ پاڻ کان وياسي
بيت مثنوي
نفس اندر جسم تو کرده وطن چون شغال خود بچه هايت به تن
نفس تنهنجي جسم ۾ گهر ڪيون ويٺو آهي. گدڙ وانگر تنهنجي دم جا ٻچا ٿو کائي
اين همه اوقات تو کردي تباهه خويش گوئي صوفيم نه بود صلاح
هي تنهنجا سڀ وقت تباهه ڪري ڇڏيائين پاڻ چوين ٿو صوفي آهيان لائق نه اٿيئي
صوفي اب الوقيت باشداي رفيق نيست فردا گفتن از شرط طريق
صوفي وقت جوپٽ ۽ دوست هوندو آهي. طريقت ۾ سڀاڻي جو شرط روا نه آهي.
آتش ذکرش بود اين رادوا ره درخت جسم رايابي رها.
ان جوعلاج ذڪر جي باهه آهي جسم جي وڻ کي باهه ڏي ته آزاد ٿئين
اندرين جوف تن بيکار را، آتش افروزو رهي زين جفا
ان بيڪار جسم جي لالچ ۾ باهه ٻار انهيءَ ظلم کان جند ڇٽئي
عشق نارو يحرک ماسوا غير سوزد ميشود باقي خدا
عشق باهه آهي. خدا کانسواءِ هر شيءِ ساڙيندو آهي. غير سڙي باقي خدا وڃي رهندو.
ذکريزدان کن شغالان رابسوز تاشب تاريک تو گردي چون روز
خدا جو ذڪر ڪري گدڙن کي ساڙ ته اونداهي رات مان تون لاءِ ڏينهن ٿئي
ورنه گردي اين شغالان راشکار ،عمر تو ضايع پيشمان درشمار
نه ته تون انهن گدڙن جو شڪار ٿيندين تنهنجي عمر ضايع ٿيندي ۽ پيشمانيءَ ۾ شمار ٿيندي