اورنگزيب بادشاهه جا بوعلي قلندر ڏانهن تحفا موڪلڻ
فقير حقيقت چئي آهي ته هيءَ دنيا گڏهه جي مثال آهي. دنيا جا طالب دنيا کي گهڻو پيارو رکندا آهن تنهنڪري انهن کي گڏهه جا ٻچا يعني کودڙا سڏبو آهي ان ۾ ڪوبه ڏوهه نه آهي.
پوءِ امير خسروءِ اهو خط کڻي اچي بادشاهه کي ڏنو ۽ بادشاهه ناراض ڪونه ٿيو. مگر راضي ٿيو. جتي ذات حق سمايو ته انهن جو دماغ به ذاتي هوندو آهي. نه صفاتي هوندو آهي.
بيت
پيش چسم عاشقان وعارفان ماده خرزاده بود شاهه جهان
عاشقن ۽ عارفن جي اڳيان دنيا جا بادشاهه گڏهه جا کودڙا آهن.
پيش عارف هست دنيا بس حقير کره خربادشه داند فقير
عارفن جي اڳيان دنيا وارا حقير آهن. فقير بادشاهه کي به کودڙو سمجهندو آهي.
چيست دنيا خرصفت کوته نظر دم به دم افتدو آخرد رنطر.
دنيا گڏهه وانگر گهٽ نظر آهي. هر هر پيئي ڪرندي ته به نظر هيٺ هوندس
هر که اخر ديد نظرش دور تر، هرکه آخر نه ديد شد همچون خر
جنهن پڇاڙي ڏٺي ته ان جي نظر ڊگهي آهي. جنهن پڇاڙي نه ڏٺي ته اهو گڏهه وانگر آهي
کيست صوفي بر نيارا زماتوا، درنياز ان ماند باشدا وگدا.
صوفي اهو آهي جيڪو هن هن کان بي نياز آهي . جيڪو نياز ۾ رهيو ته اهو گداگر آهي.
کيست صوفي باخدا وم نشين آنکه شد عين اليقين حق اليقين
صوفي اهو آهي جيڪو خدا سان همنشين هجي ان ئي ڏس پڪ ڪئي ۽ پاڻ ٿي پيو.
صوفيءَ از خود جدا. گشته فنا چون نه مانداو ماند باقي آن خدا
صوفي اهو آهي جيڪو پاڻ مان نڪري فنا ٿيو جڏهن پاڻ نه رهيو ته باقي الله رهيو.
چون خدا ماند بود آن بادشاه هرچه خواهد کرداو راشد روا.
جڏهن خدا ٿيو ته پوءِ اهو بادشاهه آهي. اهو جيڪي به ڪندو ته ان کي جائز آهي.