هاٿيءَ جو هندوستان ڏسڻ.
سواسان جي هاٿيءَ به عرش اعظم يعني هندوستان ڏٺو تنهن ڪري مهن ڪري ملڪ ڇڏي سڌو هليو ويو. ڪاٿي ڪونه اٽڪيو. گڏهه کي وطن ياد ڪونه ايندو آهي. جتي ڇڏبس ته ڇٻر ۽ ڇتيون بيٺو چٻيدو. دنيا جا ماڻهو گڏهه آهن. پنهنجو وطن وساري دنيا جي ڍوريءَ ۾ ٿا چرن.
بيت مثنوي
فيل آنست آبکه از خود شد جدا، رفت اندر ملک اعظم در بقا
هاٿي اهو جيڪو پاڻ کان جدا ٿيو. بقا واري وڏي ملڪ ڏي ويو.
فيل آنست که آنکج ازخود رفت کرد معراج محمد ازدرست
هاٿي اهو آهي. جيڪو پاڻ کان ويو. حضرت محمد مصطفيٰ وارو صحيح معراج ڪيائين
پيلبانءِ نفس اول برکنيد خانئه بيگانه رابرهم زنيد
اول هاٿي جي سوار نفس جي پاڙ پٽ ان ڌارئين گهر کي ڊاهه
پس حجاب نيست در هندوستان اين وصيت راشنواي دوستان
پوءِ هندستان ڏانهن وڃڻ ۾ ڪابه اوٽ ڪانهيس اي دوستو هن وصيت کي ٻڌو
طالبان راجذبه جوش پيل وار، تار هنداز پيلبان اين ديار
طالبن کي هاٿي وانگر جوش ۽ جذبو هجڻ گهرجي تڏهن نفس سوار مان جان ڇٽندن
چون تو رستي دور نه بود آن ديار، عرش اعظم قرب وصل يار غار
جڏهن تون نفس مان ڇٽندين ته پوءِ توکي اهو ملڪ پري ڪونهي ۽
خرا گرهر جاکه بيند خس گياه ، ازوطن يادش نه باشدد هيچ گاهه
گڏهه جتي به گند گاهه ڏٺو ته وطن جي ياد وسري ويندس
اين خران اهل دينا وطن را ، کرد نسيان محو گشتند در گياهه
هنن دنيا جي گڏهن وطن کي وساري ڇڏيو ۽ گاهه ۾ گم ٿي ويا.
اهل دنيا رادهم تحفه همين لعنت الله عيلهم اجمعين
دنيا وارن کي هي تحفو ڏيان ٿو. مٿن سڀني تي الله جي لعنت هجي.