زماني جي بادشاهن جي حقيقت
غريب غربو سڀڪو بنا خوف جي ماني کائي ۽ پڇاڙيءَ ۾ ٽڪر ڪتي کي اڇلين. بادشاهه توڙي سڄي عمر زهر جي خوف کان احتياط ڪن ته به مري وڃن. بچندا ته ڪين آهن. ته به هنن کي اجايو خوف ويٺل آهي الله تي اصل ڀروسو ڪونه ڪن. ائين نه ڄاڻن ته سندن جيترا دم هوندا ته انهن کي ڪير به کٽائي نه ٿو سگهي. سارو جهان وقت تي تازي ماني کائي، هنن کي ان حڪومت مان ڇا حاصل ٿيو. غريب به ساڳيو ڪفن پائي قبر ۾ وڃن. ته هي به ساڳيو ڪفن پائي ساڳي زمين ۾ وڃن.
اڃا غريب بنا خوف جي گهمندا مگر هي هميشه هٿيارن جي پهري ۾ نڪري سگهندا. ڄڻ ته ڪو خوني قيدي آهي. مگر آهن ته هي به خوني جو پنهنجي روحن کي ڪهيون. ويٺا آهن. مگر نفس ۽ سڌن کي پاليائون تڏهن ته ٻاهران پهرا اٿن ته متان ڀڃي وڃن. اهڙي بادشاهيءَ کان ته ماڻهو سکڻو ڀلو جو ماڻهو آزاد ۽ بنا خوف جي ميلا ملاکڙا ڏسندا وتن مگر هي پاڻي ڊڄندي پيئن.
بيت
بادشاهان رابه بين حال عجيب خور دن ايشان بود کم از غريب
بادشاهن جو عجب حال ڏسو. جو انهن جو کائڻ پيئڻ غريبن کان به گهٽ آهي.
هر کس بي خوف خود طعام وشراب اوبه هردم خوف کرده در عذاب
سڀڪو سواءِ خوف جي کائي پيئي.ٿو بادشاهه سدائين خوف جي عذاب ۾ آهن.
خاص وعام ميخور د بروقت خويش، خوردن شاهان بود خود
عام وخاص ماڻهو وقت تي کائڻ ٿا. بادشاهن جو بي وقت کائڻ آهي.
خوف ميدار ندز مرگ آن مدام ميروند آنها همي ميرند تمام
هي سدائين مرڻ کان ڊڄن ٿا اهي مري ته اوئين به وڃن ٿا.
ليکه شاهان جي توکل روزگار ، خوف ميدارند آن ليل ونهار
مگر بادشاهن جو گذر توڪل کانسواءِ آهي. رات ڏينهن خوف ۾ ٿا رهن.
روزتوکل کن بذات ذوالجلال، اي شهاتا تو نصيب درو بال
وڃ ذات ذوالجلال تي توڪل ڪر، اي بادشاهه تنهنجو نصيب مصيبت ۾ آهي