شيخ شبليءَ جي ڳالهه
مصرع
ڪعبه وڃن ڪيئن ڪاپڙي، جيڪي عام کان آجا ٿيا.
بيت رومي رحه
کعبه وبت خانه يکسان شوند چون نظير بر ذات آن يزدان شود
ڪعبي ۽ مڙهي ٻئي هڪجهڙا ٿين ٿا جڏهن نظر ان ذات حق پاڪ تي پوي ٿي..
کيست اندر کعبه بتخانه نيست غيز حق دردن آستانه
ڪعبه ۽ بت خانه ۾ ڪير آهي ان آستاني ۾ الله کانسواءِ ٻيو ڪير نه آهي.
کافر ومومن همه ازنور حق ميشود يکسان به معراج فلک
ڪافر ۽ مومن ٻيئي حق جي نور مان آهن آسماني معراج سان هڪجهڙا ٿا ڏسجن
کفر دين خود محض ذات ذو الجلال اين خبراور اکه صاحب وجد حال
دين ۽ ڪفر صرف ذات ذّوالجلال جا آهن هي خبر وجد حال جي صاحبن کي هوندي
کافر ومومن دوباشد ازدوني احولي باشد همين مائوتوئي
ڪافر ۽ مومن دوئي جي ڪري ٻه ٿيا آهن. اها ٽيڏائي مان ۽ تو ۾ آهي.
من وتو چون رفت ماننديک خدا غير حق گرد فنا ذاتش بقا
مان ۽ تون جڏهن وئي ته هڪ خدا وڃي رهندو غير فنا ٿيندو باقي ذات رهندي
احولي اين قيد جسم وجان بود چون رهد ازجسم پس يزدان شود
ثيڏائي هن جسم جو قيد آهي. جڏهن جسم جي قيد مان نڪتو ته الله ٿي پوندو
فاينما تولو فثم وجه الله بين توشوري بعد از لهو حق اليقين
جيڏانهن نهاريندي ته الله ڏسندين جسم جي بازي کانپوءِ حق اليقين ٿيندين۔
راند جسم جي مشغولي آهي. ان مان آزاد ٿيڻ بعد ئي حق اليقين ٿيندين.