ننگي سرمد جي حضور ۾
تهمتن جي ديس ۾
ڌُنڌلي شام جي هن شهر ۾
تنهنجي عُريانِيءَ جي ڪتبخاني اڳيان،
درد جا پيالا ڀري
۽ ڏوڪيان ٿو،
پاڻ کي ئي ٽوڪيان ٿو!
ڪنهن اُگهاڙي موهه جي اقرار ۾،
پيار جو انجام ڪو
گُگُهه اونداهين گهٽين جي ڀوڳنا ۾،
بخت جون لڪيرون
تخت جي هيٺان اچي دٻجي ويون
۽ وقت جيڪو
رات جو سينو ڪُٽي، پٽبو رهيو
رُت پنهنجا روڳ روئي
تنهنجي پيرن مان جا ڦٽڻي هئي پرهه
مان ته ٿو تنهنجا اُهي ئي پير روئان
تنهنجي دامن ۾ اجهاڻي جا صُبح
مان نه ٿو توسان اهي انڌير روئان
مان ته ڪنهن اجڙي ويل ٻوٽي مثل
تون وڏو جهنگل،
جنهن جي ماٺ به ايڏو وڏو آواز آجو ڏار ڌڙڪن.
مان ته ڪنهن وکري ويل جهوٽي مثل
تون وڏو طوفان
ڪوئي ٿرٿلو
ڪوئي زلزلو
جو هر گهر جي دل ڌُٻي.
پوءِ به تنهنجي هن وڏي دنيا اندر
نانو پنهنجي جو ننڍو نذرانو ڏيان ٿو
درد جو تنهنجو بچيل
تنهنجي اوبر
ڏوڪيان ٿو.
مان تنهنجو ساڳيو اڀي چند
مان تنهنجو ساڳيو اڀي چند.