رهجي ويل منظر
اداس ۽ اڃايل کجيءَ جو وڻ
برسات جون
بوندون ڳهي ويو،
پر سندن وجود جو وَڍ،
سائو ٿي نه سگهيو.
پوڙهو پياڪ
اڃان تائين ان سوچ ۾ آهي ته
کجيءَ جي وجود جي وڍ مان
مينهن ڦڙا
تاڙي بنجي ڇو نه ٽميا.
پر تون ان وڻ وانگر ناهين،
تنهنجي وجود جو وَڍِ
سائو آهي.
تنهنجي تخليق جي
تاڙيءَ جا ٽيپا،
محبوبه جي چميءَ وانگر
سيبائجندڙ آهن.
تون سڀ ڪجهه آهين.
تون ڪجهه به ناهين،
سواءِ ان رهجي ويل منظر جي،
جيڪو آئون اڃان تائين،
تنهنجي مُک-درپن تي
ڳولهڻ جي ڪوشش ڪري رهيو آهيان.