ڪولهڻ
منهنجو مَن موهن جي دڙي جي مورتي،
آئون ئي اُها ناچڻي آهيان
جنهن جا نرت ڪندڙ هٿ
ٻن سفيد اُڏامندڙ ڪبوترن جيان
پنهنجون چهنبون ملائي بيٺا آهن،
منهنجي پايل جي جهنڪار سان
مندر جون گهنٽيون سجاڳ ٿين
آسمان مان مُک ڪڍي سُوريه
دنيا ۾ صبح جي پيامبر آهيان.
آئون ئي لڪشمي
آئون ئي سرسوتي
آئون ئي دُرگا آهيان،
جي سچ پڇو
ته ڏاڍ جي ڀوت کي ناش ڪندڙ
آئون ئي ڪالي آهيان
پُوڄي رڳو مندرن ۾ ويندي آهيان!
ٻاهر ته ڄڻ
راهه جي ڌوڙ آهيان
اک جو ڪَک آهيان
رات جي ڪاري چادر
۽ ڏينهن جو چُلهه ۽ چوڪو آهيان
آئون اُن اڇن ڪپڙن، پٽڪي واري، ڪوٽ پاتل
بوٽ پهريل ماڻهوءَ جي پويان
ٻانڌڻي پَڙي ۾
کهنبي اوڍيل
پيرن اُڀراڻي!
ويندڙ ڪولهڻ آهيان.
**