درد جي ڦاسي گهاٽ تي
اسان ڳالهائڻ ڇڏي ڏنو آهي،
ڇاڪاڻ ته،
اسانجي جسم جو هر انگ،
درد جو ڪو اشتهار بنجي چڪو آهي.
اسين،
جيڪي رحم جي اپيل جيان،
رجيڪٽ ٿي چڪا آهيون،
وڇوڙن جي ڪال ڪوٺڙيءَ ۾،
تو سان ملڻ جي آخري خواهش به،
درد جي هن ڦاسي گهاٽ تي،
ڪنهن به ڏوهي جيان ماري ويندي!
اسان جون اکيون،
آخري ملاقات لاءِ ايندڙ،
ڪنهن آشنا جي سڏ لاءِ
واجهائي رهيون آهن.
پر لڳي ٿو
هاڻِ ڪو به نه ايندو،
رات آخري هڏڪين ۾،
هاڻ اسان کي سمهڻ گهرجي،
پر ننڊ به اسانجي
اکين جا رستا وڃائي چڪي آهي.
۽ اسين،
تنهنجي چمين،
تنهنجي هٿن،
تنهنجي چوڙين،
تنهنجي بدن،
۽ تنهنجي وطن جا سمورا گيت ورجائڻ لاءِ
سگريٽ جو ساز ڇيڙيون ٿا.
گهڙيال جي ٽِڪ ٽِڪ،
وقت جي سَنتري جيان
اسان کي سڏي رهي آهي،
ماٺار جي مندر ۾،
تنهنجي يادن جا گهنڊ گُڙي رهيا آهن.
فرار جي رستن تي ’فيصلو!‘
ڪنهن بيوفا دوست جيئن
دوکو ڏئي ويو آهي،
۽ اسين اڪيلاُين جي اوندهه ۾،
پنهنجي هٿن سان،
پاڻ کي ماري ٿا ڇڏيون
ڇاڪاڻ ته اسان،
ڳالهائڻ،
ڇڏي ڏنو آهي!!!
**