اڻ چيل ڳالهيون
بي آواز صدائون
اچي لبن تائين
وري من پاتال ۾
وڃائجي وڃن ٿيون.
ڪڏهن ڏاڍ جا پهرا
ڪڏهن مصلحتون ۽ انڊيشا
ڪڏهن ڪنهن جي
پاڻهي کُلي پوڻ
جي آرزو
ته ڪڏهن اڻڄاڻائيءَ جو
دستور ٽوڙڻ لاءِ
خاموشيءَ جو هٿ جهلي
ڪنهن سڏ جي انتظار ۾
پري پري هلندي رهڻ...
پر وقت ان سوچ کان بي خبر
فاصلا طئي ڪندو رهيو
۽ اڻ چيل ڳالهيون
رهجي ويون من ۾
سالن کان پوءِ مليو
ته چيائين
هيس مان به
ان انتظار ۾ ته
پريت جي نديءَ ۾
اُڇلائي ٿو ڪير
اقرار جو پهريون پٿر!