رَتُ گُهرين يا جَرُ او ڏيئڙا!
تون اڃان ڀي ٻَرُ.
رات، اُٻس ۽ اوسيئڙي ۾،
ساههُ گهٽي ٿو گهر او ڏيئڙا!
تون اڃان ڀي ٻَرُ.
ٻاٽ ۾ گهر منهنجو ئي ناهي،
ٻاٽ سڄو ئي تَرُ او ڏيئڙا!
تون اڃان ڀي ٻَرُ.
نيڻ ته پوءِ به کُليل ئي رهندا،
بند ڪيان جي در او ڏيئڙا!
تون اڃان ڀي ٻَرُ.
***