جڏهن ڀي بهارون
اسان جي درن تي
پنهنجا وار کولي،
وري ناچ ڪوئي نچڻ ٿيون اچن.
۽ سوين ڦول ٽاريون،
ٻانهون ڊگهيري
جڏهن ڀي اسان سان،
ملڻ ٿيون گهرن.
تڏهن نوجوانيءَ ۾ رسيل،
سوين گهاوَ اسان جا
اڊريو پون ٿا.
وڇوڙي جون وليون،
وياڪل وجودن کي ويڙهي وڃن ٿيون.
تنهائي جون شامون،
ڊگهيون ٿي پون ٿيون،
۽ تڏهن ئي،
صبح جون چنچل هوائون
اسانجي اجاڙيل گهرن جي ڀتين تي،
ڳاڙهي-لهوءَ جي گلابن کي پسيو،
رئيندي، پٽيندي
واپس ورن ٿيون،
ايئن ئي اسان جي
درن تان بهارون
ڌڪاريون وڃن ٿيون.