وارِ ڪرِاءِ
جي ٻڌو ٿا پيا
پوءِ ماٺار ڇو
ڪن لاٽار ڇو.
اڄ ته منڇر مٿان
موت ماريءَ سندا
ڏينهن ٿورا بچيا
هن جي پنجوڙ ۾
شينهن ٿورا بچيا.
اڄ ته واڪا ڪيو
ڪي ڌماڪا ڪيو،
هر هڪ زندان جي
اوچي ديوار کي
هٿ گرنيڊ سان
يار ڊاهي ڇڏيو
ملڪ باهي ڇڏيو.
ديس جي دانهن تي
ڄڻ کنيل ٻانهن تي
ڪا نه گولي گسي
رت جي راند سان
پاند پنهنجو پسي.
زندگيءَ جو ڪنول
سنڌ آڪاش تي
شال ٽڙندو رهي،
کير ٿر جي پٺِان
کيرٿر جي پٺيان.
***