ڌنڌ
گهرو سمنڊ ۽ سمنڊ ۾ چمڪندڙ
تمام گهڻن جهازن جون ڳاڙهيون اکيون!
رات جي اونداهي ۽ اونداهيءَ ۾ چمڪندڙ
ڪنهن نانگ جون اکيون!
ٻاٽ اونداهي ڪمري جي ۽
سپنن کان سڙندڙ منهنجون اکيون!
هاڻي ته سپنن ۾ به ائين ٿيڻ لڳو آهي،
ٿوري دير ويهي وڃڻ جي وائي ڪرين ٿو
مان رُئندي رهجي وڃان ٿي؛
’ته هاڻي نه، مان جي نه سگهنديس‘
تون هميشه وانگر آٿت ڏيندو وڃين ٿو:
’نه منهنجي مٺڙي! ڪجهه ڏينهن جي ته ڳالهه آهي‘
ننڍڙي ٻار کي سمجهائڻ وانگيان
منهنجو مٿو پنهنجي هنج ۾ رکي
منهنجي وارن ۾ آڱريون ڦيرائيندي
منهنجي لڙڪن کي پنهنجي چپن سان چُمندي؛
۽ جڏهن مان ماٺ ٿي ڃان ٿي
ته منهنجا سُڏڪا شروع ٿي وڃن ٿا
۽ مان سمهي پوان ٿي،
تڏهن تون منهنجو مٿو
پنهنجي گوڏي تان لاهين ٿو
پنهنجي آهٽ کان پاڻ ئي ڇرڪي وڃين ٿو،
پر مان سمهيل آهيان
منهن تي هلڪي مُرڪ اٿم
’ته منهنجي ڀرسان آهين‘ بند اکين ۾ ڪو سپنو سرجائي
۽ تون هوريان گهر جو در بند ڪري
پنهنجي ڪوٽ جا ڪالر ڪنن کان مٿي اُڀا ڪري
سياري جي ڌُنڌ ۾
دور تائين ڦهليل شهر ۾
هڪ جهڙين هڪ جيترين ڳلين ۾
ڪٿي گم ٿي وڃين ٿو.
**